Mani pulite. Finito il lavoro.
by lucas dewaele
hou van die dief. (reclame-slogan-suggestie voor fuji 100)
Ik heb een beeld gemaakt, vanuit een spoorwegbeddingsperspectief op aarde.
Per ongeluk zonder toestemming op dat moment, in een langgerokken ademtocht van Brussel naar Lichtervelde.
Misschien is ze nu wel boos en zoekt ze een grote steen, in een rivier, op aarde. Om te verleggen, in de omgeving van mijn private bedding. Ik hoop van niet, maar mijn vrees is licht ontvlambaar.
mani analogiche
Haar handen waren al besmeurd, met een zwart goedje, een restant van een dagje vrij grafieken. En dat zoiets plezant is, meneer.
Het aangenaam gesprek evolueerde naar de echte dingen des levens. Analoog fotograferen en zo. En dat zoiets plezant is, meneer.
Toen stokte de plaisanterie in mijn geest en arriveerde ik in Lichtervelde en stapten wij af, elk zijns weegs. Ik had het digiloge discours niet gewonnen maar wel iets waardevols gepikt. Een beeld, veel beelden, met een prutsig speeltje gemaakt.
Die prenten : ze zijn zo mooi, juffrouw. Hopelijk ben je nu niet bozer. Anders neem ik op donderdag wel een latere trein of een veel vroegere of een andere. Het tijdstip van aankomst is toch volatiel, een beetje zoals fotograferen met een fuji 100 (of hoe heet zo’n ding?).
ook prenten van venten....
Ik ben dus een toy-addict geworden. Beperkt maar voor het volle pond gecharmeerd.
Geen gesjouw meer, geen geshow meer. Gedaan met labeur, het geschut zit onomhuld in een broekzak. (Leden van “the Pataya Flying Club” gaan dit verkeerd opvatten).
Dankzij mijn chipgestuurd c&a-cameratje ben ik overigens een echte gentleman geworden, gedistingueerd, zonder reflectiepanelen of infraroodgestuurde flitsers. Het echte ding des levens, in beelden gesnapt. Of is het “gesnopen”?
kleine date.
En over beelden gesproken; ik kom nog even terug op mijn netelig gesprek met bovenstaande jongedame. Het soort steekspelletje, waarbij je bij het afsluiten van de dagtaak méér dan alleen vuile vingers hebt. Je voelt je berakeld in je ratio. En dus antwoord ik maar met een nog grotere autoriteit.
“The ultimate wisdom of the photographic image is to say, ‘There is the surface. Now think – or rather feel, intuit – what is beyond it, what the reality must be like if it looks that way. ‘Photographs, which cannot themselves explain anything, are inexhaustible invitations to deduction, speculation, and fantasy… The very muteness of what is, hypothetically, comprehensible in photographs is what constitutes their attraction and provocativeness. “
date op het perron
Deduction, speculation and fantasy. Brussel, ik kom. Lichtervelde, ik ga.
verkeerd gelopen date op het perron
fantasie à la nmbéjaise
Lichtervelde, ik ga
Lichtervelde, ik loop
Boos ben ik helemaal niet hoor. Altijd interessant om een babbel te doen met iemand die ook een passie deelt voor kunst.
Misschien kan ik je toch wat overtuigen van de schoonheid van analoge fotografie: http://www.flickr.com/photos/annarheimur
Kijk, Ann-Sophie, hierop had ik luidop in mijn gedachten gehoopt. Een mens lanceert een provocatieve gedachte en beseft plots dat zijn twee schouderbladen bezet zijn met meekijkers. Zelf laat ik geen enkele kans voorbijgaan om over beelden te spreken, gewoon om er zelf veel gestoffeerder van te worden en mijn studenten te laten meegenieten van zoveel hersenstof. Ik dompel mij onder in je flickr-tip en weiger voorlopig de scheidslijn tussen analoog en digitaal te aanvaarden. Het gaat over beelden: Als ze nu eens met een digitaal speeltje of dan weer met een fossiele Nikon F6 gemaakt zijn: who cares? Alleszins Susan Sontag niet, uit wiens boek ik citeer. Ik vertrek met mijn cursisten in de vroegte naar Groningen (www.noorderlicht.com) en ik zweer je, de eerste die de vraag stelt “is dit nu analoog of digitaal?”, sluit ik samen met jou 14 volle dagen op in de Nieuwe Wandeling. Beste Ann-Sophie, ik zal niet de eerste zijn om die vraag te stellen, maar ik hoop nog met jou hierover te debatteren. Alvast bedankt voor je reactie -ik weet dat vele zwijgers dit meelezen- en hopen succes in de dingen die je doet.
P.s. ik stuur je de beelden in high res via wetransfer.com. Meteen naar de Nieuwe Wandeling?
In wat je me net zegt, spreek je meteen ook jezelf tegen. Het gaat inderdaad over beelden. Analoog of digitaal doet er uiteindelijk niet toe. Een goed beeld bevat enkele beeldelementen die het sterk maakt en hoe dit beeld tot stand is gekomen lijkt voor de kijker dikwijls overbodig te zijn.
Analoge en digitale fotografie zijn twee verschillende werkwijzen, als ik het zo kan noemen, waarbij elk hun eigen voor- en nadelen hebben en waar ook direct elke persoon anders over denkt en dus ook een andere, persoonlijke keuze in maakt..
Ik zie analoge en digitale fotografie helemaal niet als elkaars vijanden, het gebruik van de ene sluit het gebruik van de andere ook niet uit.
En een bezoek aan de Nieuwe Wandeling zou mij eerder interessant lijken, misschien wel een plaats waar enkele mooie beelden tot stand kunnen komen
Dag Ann-Sophie. “Het is geen schande om te dolen”. Het zijn de woorden van Franse Meridiaanfotograaf Michiel Hendryckx. Hij schreef het ooit in zijn boek “Dolen” (dat ik aan de verkeerde mensen cado deed). Dit dolen geldt voorwaar niet alleen voor de fysieke bezigheid van het flaneren zonder doel; het “advies” is eveneens mijn leidraad in het uitkleden van argumenten. Tegenspraak is daar wezenlijk deelgenoot van, omdat een serieus mens blijft zoeken en steeds maar op nieuwe inzichten stuit. Ik heb mettertijd de sterke figuren die onkwetsbaar één of andere onwrikbare waarheid in pacht hadden, leren wantrouwen. Met een wantrouwen dat onomkeerbaar is en wellicht haaks staat op alle goodwill, die goedwillige zielen kenmerkt.
Voor deze repliek de allure krijgt van een persoonlijk schrijven, misschien nog dit. Analoge en digitale fotografie : het hoeven geen opponenten te zijn.
Maar wel als die ene analoge prentenmaker pretenteert dat “analoog” gelijkt staat met “puur”. En ook dit : als het “ambacht” (de alchemie, het zweet en de vuile vingers) dat geïnvesteerd werd in het maken van een beeld, meespeelt in het bekijken en beoordelen ervan, dan speel ik niet meer mee.
Dan ga ik bezinnen tijdens één of andere nieuwe wandeling, hopend op nog meer doordachte tegenstrijdigheden. Kronkelende spoorlijnen, dat zou nog eens wat zijn om tot diepere inzichten te komen…