ik hou niet van fermettes in wijken. Ik weet niet goed waarom. Ik heb jaren huizen gefotografeerd, en telkens ik een fermette binnenkwam vielen de zware balken bijna op m’n hoofd. Toen kwam er de wit-poging. tja, Luc. Neem me het niet kwalijk. Ik krijg kippenvel. kzou liever in dat kosmische ding wonen eigenlijk! 😉
Het kosmisch object is een polychrome watertoren. In een fermette (=’boerderijtje) wonen is inderdaad een straf, waaraan alleen te ontkomen is door echtscheiding of rusthuis-opname…..
Het is verontrustend om meer en meer dat soort bouwsels tussen pastorieën en Spaans-aandoende bouwsels te ontwaren.
Verhuizen naar Cyprus lijkt een valabele optie.
haha, ja… een optie.
nieuwbouwwoningen. Een mooi fotoproject hoor. De sfeer die er heerst kan ik moeilijk plaatsen. Ik zie ze vaak voorbijkomen bij jou. Hoe ver zit je in je onderzoek?
Sterke foto, bijna surrealistisch. Groeten van Rita.
In Vlaanderen wordt ons veel veroorloofd….
ik hou niet van fermettes in wijken. Ik weet niet goed waarom. Ik heb jaren huizen gefotografeerd, en telkens ik een fermette binnenkwam vielen de zware balken bijna op m’n hoofd. Toen kwam er de wit-poging. tja, Luc. Neem me het niet kwalijk. Ik krijg kippenvel. kzou liever in dat kosmische ding wonen eigenlijk! 😉
maar het beeld zit goed!
Het kosmisch object is een polychrome watertoren. In een fermette (=’boerderijtje) wonen is inderdaad een straf, waaraan alleen te ontkomen is door echtscheiding of rusthuis-opname…..
Het is verontrustend om meer en meer dat soort bouwsels tussen pastorieën en Spaans-aandoende bouwsels te ontwaren.
Verhuizen naar Cyprus lijkt een valabele optie.
haha, ja… een optie.
nieuwbouwwoningen. Een mooi fotoproject hoor. De sfeer die er heerst kan ik moeilijk plaatsen. Ik zie ze vaak voorbijkomen bij jou. Hoe ver zit je in je onderzoek?
Oei Tom, het woord ‘onderzoek’ is in mijn belevingswereld uiterst delicaat. Te veel fotografen en kunsthistorici doen aan ‘onderzoek’, ook wel ‘research’ geheten. Fotografen doen het om hun medium wat academische substantie mee te geven; kunsthistorici – met fotografie-specialisatie – doen het omwille van de zweem van geloofwaardigheid van hun kennis. Ik doorgrond beide bevolkingsgroepen en ik heb er mij er vaker ongeliefd door gemaakt bij krengen van Brusselse kunstkringen. Ik bespaar je de namen; je zou ze wel verkeerdelijk kunnen koppelen aan simpel-eerlijke fotografie.
Geen ‘onderzoek’ dus, maar een traag om zich heen grijpende onvrede met mijn doorsnee leefwereld. Als fotograaf mét een camera kan ik er niet naast kijken: de beelden schreeuwen. Ik publiceer de foto’s dagbladgewijs: morgen zijn ze verdwenen, zonder spoor of academische duiding. Het is goed zo: op die manier blijven ze gevrijwaard van aanraking door perfide figuren. Anonimiteit heeft ten alle tijde een zonzijde…. voor de bewuste maker.
Warme groeten,
Luc
Ik heb hier in mijn straat ook zo iets… wel iets kleiner 😀 😀
In West-Vlaanderen zien wij alles nu eenmaal een stuk groter….
Ja ja… King size grass hoppers en zo… 😉