Laat mij beweren dat ik constant naar de wereld kijk. En dat zoiets niet altijd een verleidelijke gedachte is voor wie er belang bij heeft de wereld anders voor te stellen. Ik observeer en ik beeld het geobserveerde af, op een verhelderende, eenvoudige, ontmaskerende wijze. Veel meer is dit niet, maar het bestaan ervan maakt althans mij niet ongelukkig. Ik probeerde inmiddels al eens ‘niet te kijken’. Maar dat geeft vooral onrust. Ik doe dus nog even verder, tussen mijn ‘serieus’ werk door. (Al lopen beide werkzaamheden soms wel gevaarlijk dicht bij elkaar – ik krijg zo waar soms schuldgevoelens).
P.s. ik ploeg intussen door je bundel vol jeugdzonden. Veel. Misschien zouden illustraties de woorden wat ‘aangelengd’ hebben…?
Waarvoor dank. Misschien dien ik -als goed voornemen- iets minder intensief de ‘te vermijden’ wereld te zoeken? Anderzijds weet ik dat de reeks me verleidt om alert te blijven.
Dat kan ik.
1. Ik opteer voor een engelstalige titel, om de bezoekers uit den vreemde aan te spreken.
2. ‘Vlaams’ : dit is mijn aardklootje, waarop ik dien te functioneren en dat ik meer en meer begin te doorgronden.
3. ‘Vermijden’ : omdat het bij mij een wisselende mate van onvrede opwekt. Iets wat niet gelukkig maakt, probeert een mens te mijden. Maar in mijn specifieke geval kan dit niet : ik dien er vrede mee te krijgen.
4. De gehele reeks is de weerspiegeling van mijn verwondering. Mijn verwondering omtrent niet slechts de lelijkheid van de ruimtelijke ordening, maar bovenal is mijn verwondering gebaseerd op het bewust worden van wat tenminste acceptabel lijkt in onze samenleving. Die bewustwording werd sterk aangezwengeld door het luisteren naar (overigens obscure) kunstacademici en kunstenaars. Ik heb het grote voorrecht om geen deelgenoot te worden van dit wereldje, hooguit een nooit aflatende observator.
Jeetje. Ik begrijp het nu. Klopt dus dat de foto’s van de serie bij mij een neerslachtig gevoel oproepen. Ik heb dat vaker met straatbeelden, dat die iets sombers, donkers oproepen. En toch fotografeer (niet professioneel zoals jij doet) ik deze beelden ook wel weer graag. Gek toch? 🙂
Oei, Sherita, een gevoel van ‘neerslachtigheid’ dien ik als bijkomende schade te beschouwen. Loutere droefgeestigheid wil ik echt niet oproepen, maar ik begrijp de spiegelende eigenschappen van de beelden. Voor mezelf is het verwonderd-zijn en het vrij positieve bewust-worden van mijn leefomgeving sterker, veel robuuster. Het bevrijdt mij van wat zeer anonieme en onbestemde experten en kunstenaars uitbrengen. Ik mocht hen van zeer nabij aanhoren en hun discours registreren. De gekke graagte waarvan jij spreekt is mij zeer familiair, ietwat verslavend zelfs. Mag ik voor mijzelf het goede voornemen maken om :
1/ minder verslavend te fotograferen en 2/ proberen het melancholieke aspect uit mijn leefwereld te bannen, in mijn beelden en 3/ hopen op een voortgezette oprechtheid in het kijken naar de wereld?
Misschien zit hierin wel een contradictie? Wij zullen zien: het jaar is nog lang.
Ah, dat is dus iets wat ik zelf vooral zie, dat sombere. Iedereen ziet een foto dus weer anders blijkt. Maar ik vind dat juist wel mooi hoor, die ‘drama.’
En trouwens, ik ben erg goed in iets melancholisch maken, vind ik wel leuk, dus neem jezelf niet voor het melancholieke aspect uit de foto’s te bannen, ik geloof niet dat dat nodig is!
Het mooie aan fotografie is dat dit medium als een onverbiddelijke spiegel werkt. Dat wist men al in de negentiende eeuw. En sommigen beefden zeer. Ik sprak ook van een mogelijke ‘contradictie’ : ik vrees dat je deze al ontdekt hebt. Melancholie is eigen aan het kijken naar de wereld anno nu. Het is essentieel bij het ontmaskeren en bewust-worden van de realiteit. Maar er is nog wel meer dan dit aspect te rapen, denk ik.
mjum op sublieme wijze verhul je hier de ziener en het geziene…
chapeau, erg fraaie serie!!
Laat mij beweren dat ik constant naar de wereld kijk. En dat zoiets niet altijd een verleidelijke gedachte is voor wie er belang bij heeft de wereld anders voor te stellen. Ik observeer en ik beeld het geobserveerde af, op een verhelderende, eenvoudige, ontmaskerende wijze. Veel meer is dit niet, maar het bestaan ervan maakt althans mij niet ongelukkig. Ik probeerde inmiddels al eens ‘niet te kijken’. Maar dat geeft vooral onrust. Ik doe dus nog even verder, tussen mijn ‘serieus’ werk door. (Al lopen beide werkzaamheden soms wel gevaarlijk dicht bij elkaar – ik krijg zo waar soms schuldgevoelens).
P.s. ik ploeg intussen door je bundel vol jeugdzonden. Veel. Misschien zouden illustraties de woorden wat ‘aangelengd’ hebben…?
mmm kweenie…:)
Magnificent view for the perfect moment!
I”m constantly on my ‘qui vive’…
Mooie serie!
Waarvoor dank. Misschien dien ik -als goed voornemen- iets minder intensief de ‘te vermijden’ wereld te zoeken? Anderzijds weet ik dat de reeks me verleidt om alert te blijven.
Prachtige serie!! Heel mooi. With love ♥ S.
Dank. De reeks is mijn excuus om traag te rijden en te blijven kijken en af en toe te stoppen. Soms wens ik dat ik deze reflexen even kon afleggen.
Mooie foto’s 🙂 Maar ik weet niet zeker of ik begrijp waarom de reeks ‘Flamish towns to avoid’ heet. Kun je dat eens uitleggen?
Dat kan ik.
1. Ik opteer voor een engelstalige titel, om de bezoekers uit den vreemde aan te spreken.
2. ‘Vlaams’ : dit is mijn aardklootje, waarop ik dien te functioneren en dat ik meer en meer begin te doorgronden.
3. ‘Vermijden’ : omdat het bij mij een wisselende mate van onvrede opwekt. Iets wat niet gelukkig maakt, probeert een mens te mijden. Maar in mijn specifieke geval kan dit niet : ik dien er vrede mee te krijgen.
4. De gehele reeks is de weerspiegeling van mijn verwondering. Mijn verwondering omtrent niet slechts de lelijkheid van de ruimtelijke ordening, maar bovenal is mijn verwondering gebaseerd op het bewust worden van wat tenminste acceptabel lijkt in onze samenleving. Die bewustwording werd sterk aangezwengeld door het luisteren naar (overigens obscure) kunstacademici en kunstenaars. Ik heb het grote voorrecht om geen deelgenoot te worden van dit wereldje, hooguit een nooit aflatende observator.
Jeetje. Ik begrijp het nu. Klopt dus dat de foto’s van de serie bij mij een neerslachtig gevoel oproepen. Ik heb dat vaker met straatbeelden, dat die iets sombers, donkers oproepen. En toch fotografeer (niet professioneel zoals jij doet) ik deze beelden ook wel weer graag. Gek toch? 🙂
Oei, Sherita, een gevoel van ‘neerslachtigheid’ dien ik als bijkomende schade te beschouwen. Loutere droefgeestigheid wil ik echt niet oproepen, maar ik begrijp de spiegelende eigenschappen van de beelden. Voor mezelf is het verwonderd-zijn en het vrij positieve bewust-worden van mijn leefomgeving sterker, veel robuuster. Het bevrijdt mij van wat zeer anonieme en onbestemde experten en kunstenaars uitbrengen. Ik mocht hen van zeer nabij aanhoren en hun discours registreren. De gekke graagte waarvan jij spreekt is mij zeer familiair, ietwat verslavend zelfs. Mag ik voor mijzelf het goede voornemen maken om :
1/ minder verslavend te fotograferen en 2/ proberen het melancholieke aspect uit mijn leefwereld te bannen, in mijn beelden en 3/ hopen op een voortgezette oprechtheid in het kijken naar de wereld?
Misschien zit hierin wel een contradictie? Wij zullen zien: het jaar is nog lang.
Ah, dat is dus iets wat ik zelf vooral zie, dat sombere. Iedereen ziet een foto dus weer anders blijkt. Maar ik vind dat juist wel mooi hoor, die ‘drama.’
En trouwens, ik ben erg goed in iets melancholisch maken, vind ik wel leuk, dus neem jezelf niet voor het melancholieke aspect uit de foto’s te bannen, ik geloof niet dat dat nodig is!
Het mooie aan fotografie is dat dit medium als een onverbiddelijke spiegel werkt. Dat wist men al in de negentiende eeuw. En sommigen beefden zeer. Ik sprak ook van een mogelijke ‘contradictie’ : ik vrees dat je deze al ontdekt hebt. Melancholie is eigen aan het kijken naar de wereld anno nu. Het is essentieel bij het ontmaskeren en bewust-worden van de realiteit. Maar er is nog wel meer dan dit aspect te rapen, denk ik.
Zij was trager
dan haar schaduw.
Zodat die
met haar lief ging lopen…
De vraag is: wie is ‘zij’? De schaduwen van tegenwoordig zijn weinig gezeglijk….