Geef af (op) dat smoel.
“Ons leven is vol beelden, maar waar liggen de verbanden?”
De vraag staat gesteld op de site van Noorderlicht, het Noord-Nederlandse foto-collectief dat jaarlijks, in september, voor een indringende expo-manifestatie zorgt in afwisselend Groningen en Leeuwarden.
De vraag achtervolgt mij persoonlijk. Een antwoord vinden zou meteen betekenen dat ik zou weten welk heilig doel mijn beelden dienen. De beelden die ik zelf maak, als “geste” en als vulling voor de uithoeken van harde schijven.
Natuurlijk besef ik wel dat de vraag “waar liggen de verbanden…?” gericht is op een wetenschappelijke en artistieke vertelling, maar laat mij maar de vrijheid dit persoonlijk in te vullen. Op een kladje, meer is het niet.
Izegem, palliativement la morte...
Roeselare, Izegem, Zoutenaaie : het puilt uit van de beelden. Zelfs als ik er niet verder kom dan een havencafé’tje of een marktterras in oktober, komen de beelden stormenderhand op mij af. Er zijn de chrysanten, het geroep, het kraam met de brandende wonderdweil, maar er zijn bovenal de mensen. Dé mensen, die ik aanspreek met dit wondertuig in de hand : de fotocamera, de loper die alle deuren opent, de passe-partout waar elke lelijkerd beeldig in past, het opstapje naar vele werelden.
Geen kapitein.
November 2012 wenkt.
Gewillige dochter
Tanja, drinkt alleen, en alleen Kriek. Heeft één zus.
“Verbanden”. Mag het gewoon verklaard worden, als een zoeken naar verhalen en individüen met een smoel, binnensluipen in hun bestaan en letterlijk op hun huid zitten?
Méér is het echt niet, de reflex van de fotograaf met de meetzoekercamera. Hij ziet de mensen gewoon graag. Maar dat maakt hem niet minder dief.
Geen provencaalse markt in Izegem.