Lucas Dewaele, dagboek

Over fotografie en leven.

Month: February, 2023

Real diary (2856)

Local magazine number 12 – update

12, aan heiligdommen en uitverkorenheid geen gebrek in 2023.
Heb je dat ook, bij het getal 12? Vermenigvuldig het met zichzelf en je komt uit bij een commercieel-geïnspireerde religieuze onderneming. Iets met J en W en punt Org en met 144 en 3 nullen en de pineuten die net buiten het vangnet der uitverkorenen vallen.
Of laat het getal gewoon soleren en je linkt het onbewust aan de jaren van onverstand en rebellie. En aan de hoop dat 13 en ouder de volwassenheid rond en in het kruis kickt.
De vraag was: heb jij dat ook, met twaalf als opstapje?
Wel, ik alleszins niet. Ik denk gewoon aan de tonnage aan beelden die nu hun rustplaats vinden in dit drukwerkje. En aan de vurige wens om ooit een tafel van twaalf te vullen in ons werkmanshuisje in Veurne.
Even terug naar elf. Magazine 11 genoot veel bijval – bij die ene buur aan wie ik het boekwerkje schonk. 11 was ook een mijlpaal in mijn denkpatroon: geen overbodige exemplaren meer voor mijn boekenrek in de zon. Hoewel ik daarvan volop kon genieten: mijn werk aan de zonnekant van het bestaan etaleren. En het wegschenken van boekwerkjes aan wie oprecht interesse betoonde: ik was en ben er wild van. Vermoedelijk was de ‘weg’ in het ‘schenken’ de ultieme stap in de levensloop van het magazine.
Nu ben ik al heel tevreden met wat zon op een toch al overvol boekenplankje met andermans oeuvre. Geloof mij: 11 staat er nog in zijn plastic hoesje, ongedoopt, ongeopend, zijn kleur verliezend. Spannend wordt het pas als het papier in 2032 bevrijd wordt uit zijn manteltje.
Dit alles terzijde aan de bovenbouw van de inleiding. Over naar de nabije toekomst. De woorden overvallen mij op wat uiterlijk een lentedag lijkt in februari, aan de interieurzijde van dubbel glas. Met zicht op diepe graafwerken. Ik lees en herlees en bekijk het beeldtuig vanaf de jaarwende tot op heden. Alles lijkt zonder veel ruis op zijn plooi te plooien. ‘2023’ vormt in het Suikerpark wellicht de overstap naar de invulling van het quasi abstracte begrip ‘Suikerpark’. In- en opvulling van wat concreet, omwonden door beton, een echt belevingspark kan worden. Veel ‘park’ in 2 zinnen, om het verlangen van de buurt naar groen te verwoorden.
Al is er geen echte noodhulp onderweg, in deze oproep. Het uitzicht blijft.
‘2023’ omvat in mijn numerieke fantasie en met veel cijfergegoochel ook nummer 12. Mijn rekenapp op het bureaublad – beide niet vastpakbaar – becijfert: 2023 delen door 12 geeft 168,583333333333. Een geruststelling: toch iets dat schijnbaar onberekenbaar is en nergens naar verwijst, behalve naar zijn eigen eindeloos rekbaar bestaan. Misschien toch toepasbaar in dit woonparkje, ooit, in stukjes en episodes, en eindeloos splitsbaar in cijfers na de komma. Ik verdenk mezelf even aan de gasfactuur te denken – ook onberekenbaarlijk. En aan Angelo Branduardi’s ‘Per Ogni Matematico’, de mooiste tekst voor wie cijfer- en taalgek is.
Ik koester de argwaan dat geen lezer ooit de becijfering zal overdoen. Het vertrouwen is immers groot dat zowel mijn cijferwerk als mijn beeldarbeid beide zeer accuraat zijn. Ontdaan van de tierlantijntjes.
Twaalf wordt aldus opnieuw een document. Van een waarheid. Om te bewaren en te bezwaren, allebei in de toekomst van 2032.
Het zal er eenzaam zijn, in die toekomst.


Lucas Dewaele, op een ingebeelde lentedag, februari 2023.

Real diary (2855)

Local desert (no manipulation – all but the truth)

Real diary (2854)

Start

Real diary (2853)

Glory (still) for sale. (Priceless)

Real diary (2852)

All kinds of real perspectives

Real diary (2851)

My favorite subject (to please the neighborhood)

Real diary (2850)

Early

Real diary (2849)

And then a lady came and parked the ugliest car on earth in front of my camera. (A Mercedes-Benz GLC63 S AMG 2020)

Real diary (2848)

Home and bricks, our destiny.

Real diary (2847)

Let me convince you again. Just click on the picture. (Thanks to https://almerighi.wordpress.com, for inspiring me)

La crociata dei bambini.

Partirono all’alba
in crociata i bambini
Le facce gelate, chi li troverà?
Partirono in fila,
Sepolti di neve
I soli scampati alle bombe
ed ai soldati

Volevan fuggire dagli occhi la guerra,
volevan fuggirla per cielo e per terra
un piccolo capo, la pena nel cuore,
provava a guidarli
e la strada
non sapeva trovare.

Una bambina di undici,
ad una di quattro, come una mamma
portava per mano
ed un piccolo musico, col suo tamburo,
batteva sordo, al timore
di farsi trovare

E poi c’era un cane, ma morto di fame
che per compassione nessuno ammazzò,
e si faceva scuola
tutti alla pari
sillabavan maestri e scolari

C’era Fede e Speranza
ma né pane, né carne
non chiamate ladro chi deve rubare,
per dare alle bocche, di cosa mangiare
farina ci vuole
e non solo bontà

Si persero in tondo, nel freddo di neve
nessuno più vivi li poté trovare,
soltanto il cielo, li vede vagare
nel cerchio
dei senza meta
dei senza patria

E cercano insieme una terra di pace
non come quella che hanno lasciato,
senza fuoco e rovina di Colosseo
ed immenso dietro di loro…
diventa il corteo

Il cane nel bosco
fu trovato una sera
al collo portava un cartello con scritto:
qualcuno ci aiuti, abbiam perso la strada
seguite il cane,
e vi prego,
non gli sparate

La scritta infantile, trovò un contadino
ma non la mano che la tracciò
un anno è passato, e nessuno è venuto
il cane soltanto è restato
a morire di fame

Il cane soltanto è restato
e si muore di fame.
Kinderen op kruistocht.

Ze vertrokken bij zonsopgang,
de kinderen - op kruistocht
Met bevroren gezichten, wie zal ze vinden?
Ze vertrekken in geleide rij
Begraven met sneeuw.
Enigen die ontsnapten aan de bommen
En aan soldaten.

Ze wilden de oorlog uit hun ogen verstoten
Ze wilden ontvluchten langs hemel en aarde
Een kleine leider, verdriet in zijn hart
probeerde hen te leiden
en de weg
kon hij niet vinden.

Een kind van elf
met ééntje van vier, als een mama
aan de hand gedragen
En een kleine muzikant, met zijn trommel,
sloeg dof, in angst
om gevonden te worden

En dan was er nog een hond, uitgehongerd.
Die uit medelijden niemand doodde,
Hij werd schools getemd
allen als gelijken
spelden woorden als meesters en schoolkinderen

Er was geloof en hoop, gehoofdletterd.
Maar noch brood noch vlees
Noem hem geen dief die moet stelen,
Om monden wat te eten te geven
is meel nodig
en niet alleen goedheid

Ze waren verdwaald in het rond, in de kou van de sneeuw
Geen levende ziel kon hen vinden
alleen de hemel ziet ze dwalen
in de cirkel
van de doellozen
van de landlozen

En samen zoeken ze een land van vrede
niet zoals het puin dat ze achterlieten,
zonder vuur zonder ruïne van het Colosseum
en immens achter hen
groeit de stoet

De hond in het bos
werd op een avond gevonden
om zijn nek droeg hij een papieren schrijfsel
'Iemand, help ons, we zijn de weg kwijt.
volg de hond
en alstublieft,
schiet hem niet neer'.

Het kinderlijke plakaatje - een boer vond het
Maar niet de hand die het tekende
een jaar is verstreken, en niemand is gekomen
slechts de hond bleef over
om te sterven van de honger

De hond alleen bleef
en men sterft van honger

Real diary (2846)

The next place to be

Real diary (2845)

Almost finished

Real diary (2844)

End of the lesson

Real diary (2843)

The Dutch lesson

Real diary (2842)

Behind windows.

Real diary (2841)

Also showtime.

Real diary (2840)

Showtime

Real diary (2839)

After a hard day’s work.

Real diary (2838)

Lolly time.

Real diary (2837)

Jesus’ people.

Real diary (2836)

Fun for all.

Real diary (2835)

The princess of the house

Real diary (2834)

Family day.

Real diary (2833)

K3 + 1

Real diary (2832)

Personal trenches.