Real diary (2856)
Local magazine number 12 – update
12, aan heiligdommen en uitverkorenheid geen gebrek in 2023.
Heb je dat ook, bij het getal 12? Vermenigvuldig het met zichzelf en je komt uit bij een commercieel-geïnspireerde religieuze onderneming. Iets met J en W en punt Org en met 144 en 3 nullen en de pineuten die net buiten het vangnet der uitverkorenen vallen.
Of laat het getal gewoon soleren en je linkt het onbewust aan de jaren van onverstand en rebellie. En aan de hoop dat 13 en ouder de volwassenheid rond en in het kruis kickt.
De vraag was: heb jij dat ook, met twaalf als opstapje?
Wel, ik alleszins niet. Ik denk gewoon aan de tonnage aan beelden die nu hun rustplaats vinden in dit drukwerkje. En aan de vurige wens om ooit een tafel van twaalf te vullen in ons werkmanshuisje in Veurne.
Even terug naar elf. Magazine 11 genoot veel bijval – bij die ene buur aan wie ik het boekwerkje schonk. 11 was ook een mijlpaal in mijn denkpatroon: geen overbodige exemplaren meer voor mijn boekenrek in de zon. Hoewel ik daarvan volop kon genieten: mijn werk aan de zonnekant van het bestaan etaleren. En het wegschenken van boekwerkjes aan wie oprecht interesse betoonde: ik was en ben er wild van. Vermoedelijk was de ‘weg’ in het ‘schenken’ de ultieme stap in de levensloop van het magazine.
Nu ben ik al heel tevreden met wat zon op een toch al overvol boekenplankje met andermans oeuvre. Geloof mij: 11 staat er nog in zijn plastic hoesje, ongedoopt, ongeopend, zijn kleur verliezend. Spannend wordt het pas als het papier in 2032 bevrijd wordt uit zijn manteltje.
Dit alles terzijde aan de bovenbouw van de inleiding. Over naar de nabije toekomst. De woorden overvallen mij op wat uiterlijk een lentedag lijkt in februari, aan de interieurzijde van dubbel glas. Met zicht op diepe graafwerken. Ik lees en herlees en bekijk het beeldtuig vanaf de jaarwende tot op heden. Alles lijkt zonder veel ruis op zijn plooi te plooien. ‘2023’ vormt in het Suikerpark wellicht de overstap naar de invulling van het quasi abstracte begrip ‘Suikerpark’. In- en opvulling van wat concreet, omwonden door beton, een echt belevingspark kan worden. Veel ‘park’ in 2 zinnen, om het verlangen van de buurt naar groen te verwoorden.
Al is er geen echte noodhulp onderweg, in deze oproep. Het uitzicht blijft.
‘2023’ omvat in mijn numerieke fantasie en met veel cijfergegoochel ook nummer 12. Mijn rekenapp op het bureaublad – beide niet vastpakbaar – becijfert: 2023 delen door 12 geeft 168,583333333333. Een geruststelling: toch iets dat schijnbaar onberekenbaar is en nergens naar verwijst, behalve naar zijn eigen eindeloos rekbaar bestaan. Misschien toch toepasbaar in dit woonparkje, ooit, in stukjes en episodes, en eindeloos splitsbaar in cijfers na de komma. Ik verdenk mezelf even aan de gasfactuur te denken – ook onberekenbaarlijk. En aan Angelo Branduardi’s ‘Per Ogni Matematico’, de mooiste tekst voor wie cijfer- en taalgek is.
Ik koester de argwaan dat geen lezer ooit de becijfering zal overdoen. Het vertrouwen is immers groot dat zowel mijn cijferwerk als mijn beeldarbeid beide zeer accuraat zijn. Ontdaan van de tierlantijntjes.
Twaalf wordt aldus opnieuw een document. Van een waarheid. Om te bewaren en te bezwaren, allebei in de toekomst van 2032.
Het zal er eenzaam zijn, in die toekomst.
Lucas Dewaele, op een ingebeelde lentedag, februari 2023.
