Beeldloos vasten.

by lucas dewaele

Een roofbeest in de zoo; zo ongeveer voelt een fotograaf zich zonder camera. Opportuniteiten zat, om enige honger te stillen, zijn ware geaardheid bot te vieren, maar helaas. Een onoverkomelijke  muur van glas en ijzer en bewakers weerhouden hem van enige daadkracht. Maar, hij houdt zich alert en staande; aan de binnenzijde van zijn kooi staat nog gekerfd: “Die Gedanken sind frei”, als aandenken, aan de tijden van ongebreidelde vrijheid. Of die van gelukzalige onwetendheid. Of die van een selectieve alwetendheid.

Ongeïllustreerde gedachten dus. Schrijven en lezen over beelden en afbeeldingen en luisteren naar fotografen, die het woord “discours” te veel in de bek nemen. Ik denk er stevig over na – vijandschappen moet een mens onderhouden – om een hitparade van beeld-kritische woorden te publiceren, op een blog. “Discours, bevraging, onderzoek”. Het kan in koperen letters aan de poortgebouwen van het Fotomuseum vastgeklonken worden. Drie beslechtende termen, met engelstalige equivalenten, die best chique staan, in menige uiteenzetting rond de actuele fotografie. Geen waardevolle fotografie meer, die aan de onthulling van detail-kritische vragen en inhoudelijke stripping ontglipt. Met een academisch aureool van “sociaal engagement” en een reflectie-bevorderende “attitude” past vervolgens elke kunstenaar marketingsgewijs in het kiekvenster van beeldanalysten. En van tentoonstellingsbouwers. En van docerende beeldmakers.

Valt het op dat een fotograaf zonder bruikbare camera een vat vol opgekropt enthousiasme is?

Dit alles om gewoon te zeggen dat ik mijn fuji x100 mis. Iedere dag, een beetje meer. Het gevoel alleen -zonder camera- te zijn, dat doet zo’n zeer. Maar met dat soort pijn, kan een fotograaf voorwaar nog verlangend zijn. Ik ken anderen.