Ware vatbaarheid voor verhalen.

by lucas dewaele

Lichtelijk gedwongen door schoolse verplichtingen ben ik op een zonnige zondag op een tekst over het werk van Geert Goiris (http://www.geertgoiris.info) gestoten. Tot voor kort kende ik de man niet en dus vergt de kennismaking enig uitpluiswerk. Beide reflexen verklaren teveel omtrent mijzelf, maar mijn karakter is tenminste goed.

Ik ontdek een artikel van Koen Sels. Klassieke uitspraken over fotografie, zo weggeplukt uit Sontags “over fotografie”, worden geponeerd. In de trant van “het beeld is niet de werkelijkheid zelf, maar het representeert en documenteert haar wel”. En dan de bevinding dat dit niet toepasbaar is op het werk van Goiris, is een opluchting. (Te meer omdat de definitieve dingen “over fotografie” – in tegenstelling tot Susan Sontag zelf, illustrerend voor mijn schitterend karakter – nooit echt ten einde zijn.)

Terzake, ik ontdek dat je beelden niet als de zichtbare werkelijkheid op zich kan bekijken, maar als het toonmoment van menselijke aanwezigheid in die werkelijkheid.

Een invulling, waarbij de fotograaf de “vertellementer” is, hij die fabuleert over de werkelijkheid, die bezielt, subjectief ordent en selecteert. Of, tenminste, de fotograaf in de rol van verleider, die karakterongestoorde mensen hun fabels ontfutselt.

Zijn wij dan niet allen fotograaf, zo ééntje met een mobieltje van een lens voorzien tot en met de beeldexpressie-adept?

Ik denk oprecht van wel.

A charge en à décharge enkele beeldjes, gisteren genomen uit de Roeselaarse realiteit. De realiteit van een landbouwschool op zaterdag, in de hartklep van de provinciestad.

Als fotograferen écht fabeltjes vertellen is, profiterend van het kenmerk de foto’s slechts de oppervlakte betasten, dan ben ik goed op weg.