Lucas Dewaele, dagboek

Kort statement vandaag.

Ik loop op oorlogsgraven, met de vraag wat “waarachtigheid” betekent.

Waarachtigheid in de weinig visionaire betekenis van het niet-gesneuveld zijn in het veld van eervolle documentaire fotografen. Die simpele zielen die vasthouden aan de fotografie als medium dat afbeeldingen voortbrengt. Ja, die anekdotische dingen, met vormpjes en kleurtjes, rechte lijntjes en scherpe hoekjes. Korrelloos, emotierijk en persoonlijk bovendien.

Passé. Gecomposteerd. Als de beenderen van de korporaals waar ik op kuier.

Waarachtigheid dus. Als in song van Billy Joel, maar dan ontdaan van meligheid.

Waarachtigheid, met een sterk klinkende echo in de schedelpan, iets in de trant van “wie gelooft die mensen nog?”, maar dan zonder enig politieke connotatie.

Waarachtigheid, met de nadruk op het plaatsbepalend bijwoord “waar”.

Op naar de waarachtigheid.

Wie het weet mag iets zeggen.

Of roepen, van Luik tot Lichtervelde, met een eeuwige pitstop in Tyne Cot.

Theo Franssen.