A trainy, arty day.

by lucas dewaele

Nieuwe woorden uit de regenpijp persen : het is weer dolle pret op het toetsenbord.

En dan prentjes maken, om die woorden lijf en leden te geven. Fotograaf zijn, het is behoorlijk bekoorlijk.

Terzake.

Het schuldgevoel bij het verzetten van alweer bergen gedachten, zonder mijn hondstrouwe virtuele vrienden in te lichten, overwint vandaag.

Ik raak aan en ik meld, op onchronologische wijze.

1. Het mij aangename woord “corporeality”. Zijnde “van, tot, afstralend uit het lichaam” of iets in die zin. Ik las het op Larry Fink’s site. (De wat overjaarse beatnik-fotograaf die New Yorkse party’s afschuimde en spelenderwijs toch wel de gevoeglijke beelden vatte.)

Fink spreekt van “het drama van het menselijke vlees” en brengt het uiteraard in direct verband met zijn studiegezellin Diane Arbus en hun gezamenlijke tutor Lisette Model.

“Corporeal”, ik moet het onthouden als mijn woordenschat en mijn beeldtaal alweer in onmin gaan leven.

2. Gedachten kunnen ook bergen werk baren. Even dacht ik dat actuele documentaire fotografie zich in de poel van een National Geographic – docudrama kon wentelen. Documentaire foto’s met een vooraf gekozen leidraad, rekwisieten, een geplande tijdsspanne, inclusief de verrassingen. De enige documentaire fotografen die tot op vandaag hierin slagen, werken bij Story, werken met BV’s en werken op mijn zenuwen, wachtend bij de kapster. Ik laat het je ontdekken, maar niet vandaag.

3. Werken ook wel helemaal ten goede : de bochten van de realiteit. Ik heb de laatste uren en eeuwen geleerd de werkelijkheid te accepteren, visueel te interpreteren, boodschapperigheid te ontwijken en verwonderd te zijn dat dit al zoveel eerder duidelijk gemaakt werd door figuren als Paul Strand. De man zei in 1923 : “Kijk naar dit alles. Zoek er de betekenis van voor jou; assimileer wat je kan en ontdoe je van de rest. Kijk bovenal naar de dingen om je heen, de onmiddellijke wereld rondom jou.” Tja, ook dit klinkt schoolmeesterlijk.

4. Rutger Kopland, de dichter van “jonge sla”, zegt

“Er is nog zo veel dat ongezegd is”.

Ik vraag mij af :

“Geldt dat ook voor beeldtaal?”

Zal ik maar gewoon fotograafje zijn?

Of iets adellijks, nutteloos, maar niet op de wijze van Laurent, de teventemmer.