Lucas Dewaele, dagboek

Vandaag heeft een fotograaf een trein genomen.

Leuk die overvolle stations, iedereen goedgemutst, kerstluim tussen de fluimen op het perron.

De monitoren in het Noordstation hebben de vertragingen gewist; langs de sporen is suicide vandaag geen optie.

Ik denk aan de meisjes van de Aarschotstraat. Vanuit het raam, elke dag opnieuw treinen spotten en aan overhaaste reizigers ruitentikkend duidelijk maken dat ze het zicht op de sporen hinderen. Kijken is het oudste beroep ter wereld en treinen kijken is een specialisatie, voor ouderen.

Hoe zou het nog met de Javaanse treinen zijn? Twee volle keer rusteloos slapen en ik zal het je misschien kunnen tonen. Een ding is gewis : Javaanse spoorwagons zijn minder imaginair dan Belgische treinstellen op een doordeweekse dag die dicht aansluit op een weekend. Zou de ontegenzeggelijk salonrode Rudy, die leeuw voor één dag, ook voor de doorsnee Jan Vaan en zijn oudedagvoorziening iets betekenen?

Eén fluim voor Rudy, hij bemachtigt mijn ergernis, voor eeuwig.

Een echte waarheid.

met open vizier en sluiter de tunnel in.

Ik vertrek dus. En ik kom wellicht terug met een uitgebreide beeldscore.

Ik vertrek met één onweerstaanbare drang : nieuwsgierigheid, 9 dagen in een Javaans railbiotoop. “Nieuwgierigheid”, omdat 1/ dit een routineuse fotograaf gaande houdt en 2/ om voyeurisme te ontluisterend klinkt. En 3/, omdat een verlichte mens uit Gent, Michiel Hendryckx, dit nog steeds op zijn zestigste verkondigt. “Asjeblief, wees nieuwsgierig”, orakelde hij in De Standaard van 19 september 2009. Voor een dolende mens kan dit een gezonde leidraad zijn.

Indien ik de komende tijden niet beroofd word, lees jij mijn avonturen met de NMJS.

Die van de Belgische evenknie lonen sedert vandaag niet meer.

Leve de lege stationsstoep en de –roker.

Intussen in de SASK, te Roeselare, amusement.