Ik heb de onmetelijke luxe dat ik mijn beelden als spiegel van mijn gedachten en emoties kan benaderen. Mijn ongebondenheid t.o.v. artisticiteit en netwerken is een grote stimulans in mijn fotografie. Als ‘verwondering’ in euro’s of reputatie uit te drukken zou zijn, zou ik nu beroemd en rijk zijn. Intussen ben ik gewoon….tevreden in mijn beeldtaal.
In je reactie kan ik me goed vinden. Je bent rijk als de verwondering bij je blijft en als je die ook in beeldtaal weet uit te drukken maar waarom steeds bevestigen, zoals o.a. de ongebondenheid? Dan voel ik toch iets van een opstandige teleurstelling en een excuus voor hoe je gewoon je eigen gang gaat. Niet nodig lijkt mij.
‘Gebondenheid’ is wat mij bijgebleven is van een schooljaartje verblijf aan het Brusselse Sint Lukasinstituut, als masterstudent, loerend naar het kleine wereldje. ‘Gebondenheid’, vertaald in de angst om met kloek boerenverstand en een nuchtere kritische zin zinvolle volzinnen over fotografie uit te spreken. ‘Gebondenheid’ aan een bijna religieuze omerta rond ‘kunst’ en zijn verborgen machthouders. Je spreekt van ‘opstandige teleurstelling’ en zoiets klopt als je met een open geest luistert naar kunstdocenten en naderhand een nutteloos, inhoudsloos discours overhoudt. ‘Verwondering’ en de blijdschap over het ongebonden zijn zijn echter wel de meest krachtige drijfveren in mijn beelden. Bij mij zijn ze geen compensatie voor een desillusie maar authentieke energie bij het kijken naar de wereld. Ik probeer deze kracht aan mijn cursisten mee te geven, vanuit een heel positief en open perspectief. Natuurlijk blijft altijd iets hangen van een teleurstelling, al is het maar het verlies in een geloof in de oprechtheid van kunstfiguren.
lovely snowscapes.
Het minuutje intrigeert. Verlaten beelden waarvan je verwacht dat er ineens leven in komt. Maar dat is ook wat me aantrekt in jouw beelden.
Ik heb de onmetelijke luxe dat ik mijn beelden als spiegel van mijn gedachten en emoties kan benaderen. Mijn ongebondenheid t.o.v. artisticiteit en netwerken is een grote stimulans in mijn fotografie. Als ‘verwondering’ in euro’s of reputatie uit te drukken zou zijn, zou ik nu beroemd en rijk zijn. Intussen ben ik gewoon….tevreden in mijn beeldtaal.
In je reactie kan ik me goed vinden. Je bent rijk als de verwondering bij je blijft en als je die ook in beeldtaal weet uit te drukken maar waarom steeds bevestigen, zoals o.a. de ongebondenheid? Dan voel ik toch iets van een opstandige teleurstelling en een excuus voor hoe je gewoon je eigen gang gaat. Niet nodig lijkt mij.
‘Gebondenheid’ is wat mij bijgebleven is van een schooljaartje verblijf aan het Brusselse Sint Lukasinstituut, als masterstudent, loerend naar het kleine wereldje. ‘Gebondenheid’, vertaald in de angst om met kloek boerenverstand en een nuchtere kritische zin zinvolle volzinnen over fotografie uit te spreken. ‘Gebondenheid’ aan een bijna religieuze omerta rond ‘kunst’ en zijn verborgen machthouders. Je spreekt van ‘opstandige teleurstelling’ en zoiets klopt als je met een open geest luistert naar kunstdocenten en naderhand een nutteloos, inhoudsloos discours overhoudt. ‘Verwondering’ en de blijdschap over het ongebonden zijn zijn echter wel de meest krachtige drijfveren in mijn beelden. Bij mij zijn ze geen compensatie voor een desillusie maar authentieke energie bij het kijken naar de wereld. Ik probeer deze kracht aan mijn cursisten mee te geven, vanuit een heel positief en open perspectief. Natuurlijk blijft altijd iets hangen van een teleurstelling, al is het maar het verlies in een geloof in de oprechtheid van kunstfiguren.
Een minuut Meetkerke om van visueel van te snoepen…
Gelezen en verstaan. Dank je wel!
wonderfully integrated quartet of landscapes.