Lucas Dewaele, dagboek

Veronderstel: je hebt geluisterd en gehoord dat ‘spreken zilver’ is, ‘zwijgen goud’ en dus is ‘ontmaskeren’, wetenschappelijk geredeneerd, ‘platina’ of iets galactisch zeldzaams. Waar in dit rijtje bevindt zich het werkwoord ‘overroepen’? Welk metallisch interimwoord kan het nauwst aansluiten bij de positie van ‘overroepen’? Kwik of iets moois maar giftigs, zou ik overwegen. Ware het niet dat de illusie van de medicinale kracht van ‘kwik’ nog bij ouderen en leperen van dagen levendig kan zijn. Een ander metaal dan maar, maar bovenal eentje dat Mendeljev als oxideerbaar ontsloten heeft. Ik ga rechtuit voor nummer 38, een aardalkalimetaal van de zuiverste soort. En die goed plakt aan knikkers en zo.

Als ik door provinciesteden wandel, merk ik dat niet opperbest gaat met de hedendaagse Belgische fotografen. Goedkope affichettes met de namen van ronkende afgezanten van mijn geliefd medium, worden wijd en zijd rondgeprikt met profijtige plakband en punaises. Namen die ik herken uit inderhaast ontworpen advertenties in DS, verkoopspraatjes op Radio1 (foei, Ruth Joos) en maar net ontwaarbaar in volgeplakte onthaalruimtes van stadsdiensten. Niemand is er die zelfs met de stoute ingeving opgevrolijkt wordt, om gewoon toch maar een dergelijk plakvelletje te stelen. Als souvenir, met historisch perspectief, voor de kleinkinderen. Of korterbij, voor toiletgebruik. Ik vermoed zelfs dat de camerabewaker er enkel is om te verhinderen dat er nog soortgelijk promotiegerief bijgekleefd wordt. Of dat ook de sticker ‘camerabewaking’ zelf onder aankondigingen verdwijnt. Wie zal het zeggen? Volgens het A4’tje : de fotografen.

Vroeger ging ik steevast luisteren naar fotografen. Dat had ik al meer gedaan en geconstateerd dat het kaliber van de aankondiging de inhoud  van de ‘lezing’ of het ‘discours’ sterk oversteeg. Tot tweemaal toe had ik zelfs de diagnostische zekerheid met een pathologisch wezen te doen te hebben:  een nog onbekende kunstenaar die per se naar het voetlicht moest gepord worden. Als acte de présence of wellicht als vuurproef van inzetbaarheid in een kunstsociëteit. Om machteloos het gegniffel van studenten te ondergaan. En dan maar weer op de reservebank van de kunstkast terecht te komen.

Ik sprak eerder over de grote tenoren en, vrouw-gunstig, tenorettes. Zelfs in deze crisistijden zijn debatmakers blijkbaar niet meer bij machte een publiek te overhalen met een chique kartonnen communiqué. Hooguit met een gestencild beeldje, een zwartwit vermelding van het parochiezaaltje, een lokale zelfstandige en het tarief van 5 euro. Nomen est omen, of beter ‘nuntius est omen’. Een golvend papiertje van te weinig grammage maakt milde vooroordelen hard. Ga ik kostbare tijd offeren of luisteren naar de stem van mijn ervaring? Er is geen klasse meer, hooguit overwegend wat ge-overroep. Of hoe schreeuw je dat?

Ik ga vooral luisteren naar een voormalig katholiek, en momenteel TV-goalgetter, leeftijdsgewijs op retour, voor humanisten en schijnbaar ongebonden zinnigen. Over beeldende en andere Kunsten. De beperkt-brave man, een Jezuïet met een lange staat van emeritaat op geloofsvlak, heet Etienne Vermeersch en heeft iets professioneels gedaan. Zijn naam en zijn werkzaamheden worden steeds gehusseld. En hij komt, hij komt naar deze stad, naar een onkatholiek zaaltje, missioneren over het ‘wezen van kunst’, met de illustratieve aanpak. (Donderdag 7 maart, 19h30, Campus Tant, Hugo Verrieststraat 68 Roeselare). Ik ga, omdat ik niet gaarne meer garen spin bij het geneuzel van bekende fotografen, die (nog) niets (meer) toe te lichten hebben. Ik ga voor een ouwe roeper die niet in acht maar in één keer zijn uitgangspunt verheldert. En ik ontzeg hem tijdelijk penitentie voor de zonde van annoncerende A3’tje. Dàt is ten minste al het dubbel van een cursusblad.

Een centrale positie in het debat over het wezen van de Kunst. En de aankondigingspolitiek er rond.

Click to access A3%20affiche%20lezingen%20over%20kunst.pdf