Overdenken.

by lucas dewaele

“Graven” is behalve een meervouds-substantief ook een werkwoord. Het opvoeren van lastige, belastende bewegingen in en uit (onder meer) harde bodem. Lastiger nog wordt het als de bodem ook nog rijkelijk bezaaid is met harde noten. Om te kraken, te pletten, koud te walsen. De noten van de veralgemening (tiens, ook een “mening”), de versimpelde analyse, het aha-geloei van “iets door te hebben”. De cerebrale angel van de dag blijft steken in de gedachte “dat fotografie slechts over de buitenkant gaat”. Emotie, gevoel, inhoud : het zijn labels die er naderhand opgekleefd worden en die met het beeld op zich niets te maken hebben, maar vooral focussen op de psychische toestand van de kijker. Een bejubelde foto die appelleert op emo-, psycho- of godbetert filo-content is dit uitsluitend omdat de woordelijke omlijsting dit beeld zo duidt. Met zakelijke woorden : wat prozaïsch geleuter rond een foto uitstorten en klaar is Kees. Of Nick, of Jimmy, of ….

Deze uitgesproken gedachte irriteert. Niet in het minst omdat deze onverwijld toepasbaar is op het gros van hedendaagse fotografen, maar omdat deze elke vorm van “fotografie bekijken” aan een droevige conclusie koppelt. Praten over foto’s is humbug; de entourage rond de fotograaf definieert de waarde van diens oeuvre. En wat overblijft is psychisch deficit, geprojecteerd door de kijker.

Kan dit statement stand houden? Kan een fotograaf iets inhoudelijk verbeelden en daarbij ook nog intellectueel oprecht zijn? Of laat hij zijn model maar wat uitbeelden, sopt hij zijn onderwerp in een badje van diepe gedachten?

Ik weet het niet. Ik kan wel enkele beelden tonen, of toch maar eentje dat ongevaarlijk is. Omdat de modellen van het beeld ver wonen en “internet” geen eetbaar of functioneel begrip is. Andere beelden gaan mij vriendschappen kosten. Over vriendschap gesproken. Is dit geen uiting van emotionaliteit en bovendien niet geloofwaardig in beeld te brengen, zonder acteer- of regietalent? Zoals ik al schreef: ik weet het niet. Ik hou het op een sprakeloze blik.

bajawa hospital, 4 juli