Lucas Dewaele, dagboek

De krachtigste projecten voldoen aan een aantal zekere criteria. Eén: je begint er aan met een gezonde en forse dosis tegenzin, omdat er heel wat energie dient geïnvesteerd te worden. Energie die niet geleverd wordt door een contract met derden. Twee: het lukt maar druppelsgewijs. Kant-en klare beeldjes liggen wel voor het rapen, maar je wil uiteraard iets meer, zoeken, je in bochtenwerk draaien, mislukken en doorstarten. Drie: de factor “onzekerheid”, achteraf. Is het beeld wel sprankelend of is het enkel voortklossend op getrouwe techniekjes? Vier: de vraag naar consistentie. Is er samenhang mogelijk, met vroegere en toekomstige beelden? Of moeten verbale spinsels de beeldtaal onderbouwen? Vier bis : je blogt deze overpeinzingen en wacht. Op iemand met dezelfde vragen, zoekend naar eroderende wederwoorden.

Emile Zola schreef ooit (en ik durf het niet te vergeten of betwisten, want Susan Sontag citeert hem) : “je mag niet beweren dat je iets werkelijk hebt gezien, voordat je het hebt gefotografeerd”.

“A mon avis, vous ne pouvez pas dire que vous avez vu quelque chose à fond si vous n’en avez pas pris une photographie.”

Alweer een waarheid waarmee wij moeten leven.

Maaike leeft met vele uitgesproken waarheden. Tierige en energieke gedachten. Ik maak haar portret, naar godsvrucht en vermogen, in haar luisterrijke huisje. En ik ga op zoek, naar hoekjes en kantjes, waar kleine beeldjes liggen, die zo veel verraden. En ik vind. Als op een dienblaadje. Tekenen van leven en waarheid.

maaike, krachtig

een muur bij Maaike, wachtend op meer.