Queeste
by lucas dewaele
Oud woord, nieuwe invulling. Op een doordeweekse grauwe dinsdag word ik met aandrang uitgenodigd, tot een zoektocht. Gelukkig kan ik volmondig “ja” zeggen; het is bewolkt weer en dat is niet zo bevorderlijk voor de betere architectuurfotografie. Het comfort van een goed voorbereide les is een extra zegen, met dank aan mijzelf en de aandachtige cursisten. Volmoedig ja dus op het verzoek tot een fotozoektocht. Niet wat je denkt – bezighouding voor embryonaal gepensioneerden – maar een dwingend verzoek om in één week een goeie dertig jaar fotografische beleving te analyseren en opnieuw uit te vinden.
Een “mastervoorstel” dus. Gewoon op vraag van mensen met priemende opmerkingen, omtrent het gewicht van mijn fotografie. Een meesterlijk voorstel, waarbij ik woord voor woord, moet afwegen, of het “waar” is, wat ik schrijf. Ik krijg vragen vanuit het standpunt van de kijker. “Hoe ga je je gretige nieuwsgierigheid bij de toeschouwer activeren?” Die zit. Geen pasklaar antwoord. Of toch wel, als het commerciële stuff (“assigment – commissions – editorials -publication…”) betreft. Dan zijn de normen (het standpunt van de klant) vrij duidelijk : kleurrijk, scherp, recht, eenduidig, lachende Flair-gezichten, dag-allemaal-beeldtaal…. Maar wat als je je inleeft in de ingelichte galerie-bezoeker…?
Dit wordt dus een eindeloze queeste, waarbij ik me meer dan eens aan zelfhypnose zal bezondigen. En route, vers Bruxelles, Paleizenstraat.