Was het maar een vrij-dag.

by lucas dewaele

Nadenken houdt niet op. Een dagboek bijhouden ook niet. Koppel beide aan elkaar en je krijgt een onrustig mens. Eén die flaneert, onvrijwillig observeert, met amper 5 vingers om op meer zere plekken te leggen.

Vrijdag, een vrije dag tussen twee lesmomenten in. Ik denk aan Susan Sontag en ik kijk naar de pijn van anderen. Geen kankerleed of celebrities met lekkende wisselstukken, maar echte pijn. De pijn van een stad zonder smoel krijg je zo in je gezicht geworpen. Ik geloof Lee Friedlander nu echt: de beelden komen jou tegemoet. Als fotograaf moet je slechts je welwillendheid tonen voor zoveel generositeit. Mens, wat voel ik me hier on-thuis. Een stuk of wat verkiezingsaffiches zullen dit misbehagen nog meer kleur geven. Wacht maar.