Lucas Dewaele, dagboek

Susan Sontag wordt wel veelvuldig opgevoerd. Vanochtend nog schrok ik even op, terwijl ik bij een banaal bouwwerk zat te wachten op het doorbreken van de zon, luisterend naar Friedel, op radio 1. Een interview over boeken, met inmiddels wijlen Roel Verniers. Sontag werd geciteerd, iets in de zin van ” je hebt 2 identiteiten, één als gezonde mens en één als zieke”. Logische vraag: ” Hoe voelt het om van de ene dag op de andere je identiteit te zien veranderen? “. Zoveel logica in minder dan één uur…ik werd er niet opgewekter op.

Over identiteiten gesproken. Wat is de identiteit van de fotograaf? Bij een doordeweekse boerenfamilie uit Staden is dit niet meer dan die van een leverancier van pasfoto’s, na een obligate passage van de boerin bij de coiffeuse. Maar wat is het “zijn” van de fotograaf in een ruimere, weinig utilitaire context? Ik citeer mevrouw Sontag : de fotograaf schept een andere wijze van zien, die zowel koel, meelevend als onverschillig is; hij kan bekoord worden door een onbeduidend detail, en verslaafd worden aan incongruentie. Zijn fotografisch zien moet voortdurend worden geïnjecteerd met nieuwe schokken – of ze nu het onderwerp of de techniek aangaan -om de indruk te wekken dat de gewone manier van kijken geweld wordt aangedaan.”

Kijk, als ik dit lees, dan wordt ik bijna verleid. Verleid om in die logica mee te stappen en me niet meer meer af te vragen: “wat is de gewone manier van kijken?” En: “hoeveel is deze nog waard?”

Een fotograaf moet met niet te veel woorden antwoorden, maar met beelden proberen zijn gewaarwording uit de realiteit te plukken. En vooral niet te stoppen met zoeken. Alweer een credo.

in de bollenwinkel