Lucas Dewaele, dagboek

Verwondering heeft een prijs: die van de gezaaide twijfel. Daarom een beetje antidotum, in de vorm van concrete verwondering. Het soort dat opbrengt of dat toch lijkt te doen. Omdat het technisch is en ogenblikkelijk bruikbaar. En misschien daarom meer volk zal plezieren.

Je weet dat ik ontzettend ontvettend wil werken. Zo met een cameraatje waarvan de passanten zich afvragen waarom ik nog niet digitaal werk. En of ik dat dan ook nog beroepsmatig doe? De vraag schouderschokkend laten stellen duidt nadrukkelijk op een imagoprobleem.  Eén waarvan een mens glimlachend wakker ligt, na alweer teveel wijn.

En content dat ik ben bij zoveel ontlasting; “ge kunt het u niet inbeelden”. Net zo min, als je je kan inbeelden wat zo’n speeltje kan.

Vannacht dus een ontdekking voor de wereld.

Men lope rond in de provinciestad bij uitstek, met zijn toestelletje met een vaste groothoek. Voor de kenners: het equivalent van 28mm.

Je meet het licht op het belangrijkste deel van je toekomstig panoramisch onderwerp en houdt dat vast. Voor de kenners : kies M en stel diafragma en sluitertijd in.

Vervolgens kieze men één vaste plek en draaie men zijn torso in alle richtingen, naar boven en naar onder, telkens klikkend op een iets andere plek in het onderwerp.

panozicht op bridge

(onderste foto's tellen niet...)

Men bekome enige beelden die men al dan niet ietwat bewerkt in Camera Raw (bijvoorbeeld lenscorrectie) en vervolgens vanuit Bridge – extra – photoshop – photomerge laat bemeesteren. Automatisch wel te verstaan.

Het wonder voltrekt zich : een compleet gelaagde panofoto in psd. Kan het nog dummiër?

heaven's beauty