Een fluitje van een eurocent.
by lucas dewaele
Izegem, de val voor Jimmy en adepten.
Een koffie kost er 180 eurocent, een bloempje van een scoutsjuffer 400 eurocent en de modellen zijn er gratis en meegaand.
Ik spreek over de markt van Izegem, op zaterdag. Als een herrezen Ed van der Elsken, heb ik deze ochtend geheerst over het marktplein en de terrassen. Mijn studenten, af en toe in mijn zog, eigenden zich hetzelfde arrogante gebrek toe. Ik liet mij gaan, volledig conform aan de stelling dat klassieke documentaire eigenlijk respectloos is, geen afstand houdt, een koel voyeurisme hanteert en in een veroordelende rethoriek uitmondt.
Wat er van zij : het deed deugd om beelden uit de modellen te rammen en de processing van die beelden te laten afketsen op mijn goede smaak. Ik beloof beterschap, maar dit lucht op, in het herfstlicht.
Het antidotum vind je op www.mattnighswander.com
Hoe wil u mij bewaren?
Als een slager van het heden
of een jager op het verleden.
Hoeveel leugens zal ik vergaren?
Om mijzelf te bewijzen
wie ik was
en hoe gelukkig. Ach, cheese,
ik lach, dag, dag, gekartelde leugen.
Ik beken, een fotograaf is een geaccepteerde leugenaar en zijn model speelt driftig mee. Maar als leugens ook leugens genoemd worden, kan het spel heel lang duren. Trouwens, de “ik”-figuur uit je poëtische zinnen, kan razendsnel zijn rol inwisselen voor wie afgebeeld wordt. Mijn foto’s liegen hoe dan ook altijd. Fotografie en werkelijkheid: er is geen beginnen aan.