Een triestige affaire.

by lucas dewaele

Op zijn Gents klinkt dit onschrijfbaar knuffelig.

Meer nog: deze titel is niet van toepassing op deze maandag, noch op mijn gedachten van de dag. Het klonk gewoon buitengewoon fraai, uitgesproken door een dame op de actuele brugpensioenleeftijd, bij het uitstappen uit de trein, te Tielt.

(Tielt in de mist is inderdaad een triestige affaire, als je werkplek op de Lakenmarkt gesitueerd is. Maar dit is geen dagverhaal waard).

Brussel was vandaag zonnig. Ik werd niet beroofd in de Aarschotstraat, ondanks het vermaledijd opzichtig fotograaf-zijn. De trein was amper 10 minuten later op tijd en het grondplan van mijn virtuele expo – voor mijn 2 favoriete alfabetisch gerangschikte studenten – is woordelijk en conceptueel af. Nu nog een hobbyistische reflex ontwikkelen en daarmee een soort vleesgeworden maquette bouwen…. en alweer een Masterklus geklaard. Ik vergeet de knutselboel en ik onthoud vooral het nadenken omtrent het curatorschap en het omgaan, zeg maar bevragen van werk dat niet van mij is.

Wat wel van mij is, zijn onderstaande beeldjes. Kleinigheidjes, laat ik ze mijn “brusselletjes” noemen. Beelden die je op straat vindt, of die jou op straat tegemoet waaien.

Ik ben er content mee. Vooral omdat ze met een grote camera gemaakt zijn; de afkickverschijnselen van mijn compacte fuji vallen dus nog mee. Opvallend is weliswaar het onveiligheidsgevoel dat zo’n nikon opwekt. Toer hiermee rond en je bent opnieuw de bedreigende fotograaf, die in het middelpunt van de belangstellerigheid staat. Zo hollands, assertief en hinderlijk als het op spontaneïteit aankomt.

Ik heb toch wel een stil uitgesproken hunker naar dat kleine vestzakcameratje. Ooit komt het terug, in garantie.

Mijn ontdekkingen van de dag zijn een boek van de genoegzaam bekende Bernard Plossu en eentje van Jan Locus, in het teken van documentaire foto-opdrachten Vlaanderen. Van lang geleden (1997), maar toch best wel gedurfd. Even googlen leert : www.janlocus.com Een bijna-dommerigheidsverklaring is mijn deel.

Ik heb nog veel af te leren, dat is duidelijk. Hoor ik sommigen al denken. Of misschien moet ik gewoon de actuele credo’s en dogmata afschudden en simpelweg volharden in beelden maken, en zonder “inhoudelijke” verantwoording droogjes tevreden zijn.

Sinds gisterenavond toch wel minder uilig geworden.

Hoorde jij ook op Canvas, in Goudvis, een gevierd artiest zich preventief verweren, bij monde van zichzelf en een galerist, dat het koningspaar portretteren toch wel in de lijn van zijn oeuvre ligt? En dat je zoiets toch niet weigert? Ik ga toch voor de ongeschonden ziel, al levert dit niets meer dan anonimiteit en pietluttigheid op. Een triestige affaire, in het Gents klinkt dat zo mooi.