Small capitals, please.

by lucas dewaele

Bandung.

Maandagochtend in de vroegte. Een mens neemt dan wel eens een trein naar Bandung, om vervolgens een goeie acht uur te wachten op een volgend spoorvehikel naar Cirebon. De luxe om dit niet erg te vinden, meer zelfs, om er van te genieten is weinigen gegeven. Ik wacht op het perron bij een toch wel strenge hitte, babbel met de mensen (“mie lietel iengliesj”) en vergeet doelbewust wat te fotograferen. Ik laat de onwezenlijke realiteit wat op mij inwerken.

Hoe kan je hier tot beelden komen, die niet beantwoorden aan het verwachte exotisme?

Uiteraard zijn er de kinderen met de grijpende blik, de Javaanse juffers die de grote blanke man oogspleetsgewijs in de gaten houden en iedereen die wat roepies wil, kent de standaardzin “Mister, how are you?”. Diepzinnige antwoorden blijven uit wegens “mie ook lietel Indonesisch”.

Beelden maken. Ik ben het stadium van de aangrijpende verwondering al voorbij, al word ik daartoe soms verleid, door niet alleen schoonheid. In de hang naar roepies krijg ik zelfs een afgekankerde penis te zien (“foto, foto”) of deze ochtend nog, een jochie vond het stoer om van een voorbijrijdende trein op het perron te springen. Ik dacht dat zijn hersenen tussen het plaveisel verspreid lagen, maar neen, het waren maar stukken kledij en wat bloedkleurige gsm-onderdelen. (foto, foto).

Ik laat deze uiting van verregaande realiteitszin voorbijgaan. Ik wacht op meer of toch, op anders.

Op straffe van een waar en objectief reisverslag te maken, overdenk ik de term “travelogue”. Op reis zijn zonder afgeschermd doel, in een echte zoekende dialoog met mezelf. Wat doet dit flanerend verblijf met een mens? Behalve gebrek aan wijn, chocolade en enige vorm van eetlust., misschien de ongewilde gewaarwording dat ik me hier niet “onthuis” voel, alsof dit een repetitief weekendverblijf is.

Ik bewerk wat beeldjes en besef dat het meer verrassende beeldmateriaal meer, veel meer tijd zal vergen. Ik bedoel niet de verwerking ervan, maar de creatie, het alerte scheppen door de beeldenmaker.

Intussen blijk ik uiterst gefocust op die grappige “mie lietel iengliesj”-instructies. Met van die pretoogjes sommeerde de baliejuffrouw mij de fiche in te vullen in “small capitals”. Mijn concept van hoofdletters moet ik dringend herzien; er is een Indonesische variant opgedoken in Semarang.

Morgen bij gratie van het internet en insomnia meer van dit traagzaam avontuur in “small capitals”.

@home : ik zal vermagerd zijn.