Lucas Dewaele, dagboek

Alweer dag zes. Vanuit Yogja spoor ik naar Bandung, waar ik al eerder was. 7 uur op de trein, maar de tijd vliegt voorbij; ik word langs alle kanten aangevlogen. Blijkbaar heeft geen mens hier ooit een witte neger gezien…

Ik heb ontdekt wat pendeldiplomatie is. In de ene zetel zitten babbelen met Maria, van katholieken kunne, omtrent kelken en andere Belgische operaties; in de tegenoverliggende stoel zat treinbegeleidster Irna, mooi gesluierd Moslima te wezen. Zij wisselden geen woord met elkaar. Ik heb ze allebei een beetje geplaagd, met vervelende waarom-vragen omtrent het Maria-medaillon en het spannende doekje. Gniffelen met volle teugen, maar toch zijn we als vriendjes gesplit in Bandung. No hard feelings. Hoop ik, maar met meisjes weet je nooit.

Dan maar weer aan het werk. De trein is mij te klein aan het worden, Indonesische ogen minder verleidelijk en mijn reflexen ietwat minder scherp. Ik denk aan mijn fujispeeltje, de Instax. Misschien.

Vanavond 2012 gevierd in Bandung. Een schermpje met af en toe een sms’je van nieuwe Indo-vrienden, even gezellig met mijzelf gedineerd in een leeg restaurant en dan maar (noblesse oblige) het gekende nachtbestaan opgezocht. Braga-straat, met een paar karaoke-tenten, honderden brommers en eetkarren en een dieptreurig onafgewerkt winkelcentrum. Indonesiërs zijn gek, in het verkeer, in hun leefomgeving, in hun party’s, met vuurwerk, aan de rand van het zwembad, met kinderen op anderhalve meter. Maar ze zijn allemaal zo lief, meneer. Lief en gek, een combinatie om er brand-, snij- en schaafwonden bij op te lopen, respectievelijk als kind dichtbij vuurpijlen, als treinpassagier tussen twee wagons in, en als motorrijder, maar daar maalt niemand om. Hier worden meer brommelaars omvergereden dan egels en katten en kiekens te samen.

En foto’s tsjah. Ik blijf de horizon van mijn eigen vertoeven alhier afschuimen. Misschien valt daar wat rapen.

Beelden komen, wees niet ongerust; alleen is het lokale internet wat te krap voor mij. Een tekst is zowat het hoogst haalbare. Of heeft de rivierdiepe rommel ook de internetbuizen verstopt?