De dag na zondag.

by lucas dewaele

Laat dit nu uitgerekend de dag voor mijn vertrek zijn. Net voor ik mij heel goed begon te nestelen rond de stationsbuurt Manggarai (Jakarta). Alle clichés omtrent Aziatische spoorwegen vind je hier terug: overvolle treinen met snotgastjes op het dak, uitpuilende deuropeningen vol schoon volk, bedelaars en schooiers, leurders van zowat alles (op plusminus tienjarige leeftijd), de geüniformeerde mannen met baviaanblik en de afgedraaide restanten van een rijk koloniaal verleden.

Na acht dagen, op één dag voor het afscheid weet ik zowat wat de niet-exotiserende fotograaf hier kan vinden; het klinkt banaal en zelfs weinig volwassen, maar hier in dit immense land vind je gewoon wat …. vriendschap. Ah ja, het einde van deze zwerftocht noopt uiteraard tot enige meligheid, maar toch, ik meen het, “vriendschap” is hier geen roepie-gebonden materie. De man en vrouw in de trein zijn gewoon gefocust op die rare snuiter met dat onnozel fotomateriaal. “Gebruik toch een mobiele telefoon, man, als je foto’s wil maken”, staat in hun gedachten te lezen.

Ik getuig dus van Westerse achterlijkheid, 60 jaar na de onafhankelijkheid.

Maar hun hang naar vriendschap is wel gemeend. En “ontvrienden” is hier een ongekend begrip.

Conclusie: – het is hier tenslotte al over middernacht -, op zoek naar trefzekere beelden van Oosterse medemensen en toestanden, loop je hier al snel jezelf voorbij. Na twee dagen heb je je beeldmateriaal en kan je inpakken. De queeste naar die beelden kan je wel efficiënt afronden, maar een eervolle vermelding mag je vergeten; je hebt duplicaten gemaakt, meer niet.

Het surplus, denk ik, is te vinden. Maar met tijd en energie en zin voor het “esthetisch manifest beeld”, zoals Lauwaert het schrijft. Ik weet niet of ik over dit ruw materiaal beschik. Het is nuttig de de grondstoffen te laten bezinken, naar de bodem van de objectiviteit. Zodat de gevoelige plaat ook echt gevoelig kan worden.

Content ben ik waarlijk, omdat ik dit rijpingsproces mag meemaken. Vanochtend vroeg waag ik nog mijn kans, met ontvette middelen, zwervend in het Manggarai-station. Hoewel het niet bon ton is, verhoop ik mijn standpunt van objectief en gevoelig fotograaf even te onderstrepen. En wat morgen niet opdaagt voor mijn lensje, ah ja, op een andere keer dan, misschien. Wachten is een Oosters talent.

Heb geduld voor beelden.