Lucas Dewaele, dagboek

Het ultieme, onvergetelijke welgevallen om zelf foto’s te maken, is niet aan iedereen gegund. Wie breedvoerig mijmert over beelden, wie jolijt bevroedt in de beschrijven van fotografische schoonheid, is er aan voor de moeite. En voor het verstrooiend plezier van het vinden van de ontspanknop. Dit weet ik zeker sinds ik een dagje met jonge juffies (en mansheertjes) een studio-happening mocht beleven. Een Roeselaarse school op vrijdags bezoek in een niet zo doordeweekse Academie, het SASK.

Wat is een geslaagd beeld, een mega-coole foto voor iemand van 13 jaar?

Ik ben geneigd de vraag te stellen aan mensen, met ribbelige blikken (van het nadenken). Of aan gegradueerden fotografie of aan iemand van de sector, een communicatie-zuchtige of zo. Ik vrees voor het antwoord, dat allesbehalve luchtig zal zijn. Maar wel “onderbouwd”, van een kritische schriftuur voorzien en gehecht aan een artistieke gezindheid. Ik vraag het dus maar aan die lieve, beleefde jonkies uit de Roeselaarse omstreken. Uiteraard niet met woorden, maar gewoon met zo’n simpel cameraatje, met een zoomlensje waar je simpelweg je vinger voor houdt. En dat achteraf helemaal niet erg vindt.

De modellen en de fotografen werken verbluffend : informeel, zonder kramp, zonder najagen, zonder beogen van betekenissen, gelaagdheden, verwijzingen. Een beetje controlerend en heel veel intuïtief. Eigenlijk gewoon doen wat elke fotograaf met een opleiding  toch zo graag wil, maar niet meer toe komt : fotograferen. Foto’s die niets veranderen, maar slechts de toewijding en  de goesting en de genegenheid van de maker illustreren. Ik zoek die fotografen en ik vind ze te weinig. Ik zet antennes en lokaas en bakens uit.