In een oogopslag.
Nederland nam afscheid van Paul Stolk, een van de
belangrijkste fotojournalistefotojournalisten uit de landelijke geschiedenis.
Hij was allergisch voor complexe beelden.
Een foto moest je ‘in één oogopslag’ kunnen lezen.
‘Ik erger me kapot als ik uit het bijschrift moet
halen waarover het eigenlijk gaat.’
Dag Luc,
toen ik zopas dit las in het Weekblad, dacht ik
‘een ogenblik’ na.
Juist. Kijken is lezen.
Er moet niet altijd staan wat er staat.
Als de foto een verhaal is, kan ik het lezen.
Dag Uvi, vroeg in de ochtend en -net als jij- abonnementsgewijs wachtend op het wekelijkse A4’tje van Bernard Dewulf, neem ik een ogenblik de tijd om mijn verwaarloosde mails door te nemen.
Ik denk dat je klaar bent om fotobeelden waarachtiger te bekijken, dan de doorsnee kunstdoctorandi en -dae. Foto’s zijn verhalen, en de ontroering die ze opwekken bij hen die waarlijk kijken, laat zich verstaanbaar verwoorden. Soms is het verhaal wat dunnetjes (ik dank mijn goede vriend MH), soms omvat het beeld meer dan een simpele verwikkeling. Sontag helpt bij het ontdekken. (Kunstdocentjes brengen haar woorden uit het licht, omdat haar geschriften dusdanig ontmaskeren…)
Sedert Sontag mijn onrust stookt, twijfel ik of ik echt naar ArtGent ga…
Beste Uvi, één voordeel van ouder worden is het slapeloos vertoeven, zonder schuldgevoel. Net de door ons verhalfafgode Dewulf gelezen. ‘Uiteindelijk heb ik er weinig anders op gevonden dan verstrooiing. En toewijding. Dat zijn twee grote woorden voor kleine bezigheden. En beide hebben maar één doel : verwondering.’ Ik moest even denken aan je strijd om fotobeelden te doorgronden. Misschien, nee zeker ligt hierin een onvervalsbare sleutel.
P.s. Toen ik ‘verwondering’ als enig waarachtig criterium om foto’s te bekijken poneerde in mijn masterscriptie, werd ik door een viskomgebrilde doctoranda weggelachen….Ik weet nu écht waarom.
Die laatste foto. Zo vreemd.
Een bouwwerf, waar ik mijn ogen niet vanaf kon houden. Het kan dus, als man.
In een oogopslag.
Nederland nam afscheid van Paul Stolk, een van de
belangrijkste fotojournalistefotojournalisten uit de landelijke geschiedenis.
Hij was allergisch voor complexe beelden.
Een foto moest je ‘in één oogopslag’ kunnen lezen.
‘Ik erger me kapot als ik uit het bijschrift moet
halen waarover het eigenlijk gaat.’
Dag Luc,
toen ik zopas dit las in het Weekblad, dacht ik
‘een ogenblik’ na.
Juist. Kijken is lezen.
Er moet niet altijd staan wat er staat.
Als de foto een verhaal is, kan ik het lezen.
En ontroerd worden.
PS.
Susan laat ik nog even gerust.
Dag Uvi, vroeg in de ochtend en -net als jij- abonnementsgewijs wachtend op het wekelijkse A4’tje van Bernard Dewulf, neem ik een ogenblik de tijd om mijn verwaarloosde mails door te nemen.
Ik denk dat je klaar bent om fotobeelden waarachtiger te bekijken, dan de doorsnee kunstdoctorandi en -dae. Foto’s zijn verhalen, en de ontroering die ze opwekken bij hen die waarlijk kijken, laat zich verstaanbaar verwoorden. Soms is het verhaal wat dunnetjes (ik dank mijn goede vriend MH), soms omvat het beeld meer dan een simpele verwikkeling. Sontag helpt bij het ontdekken. (Kunstdocentjes brengen haar woorden uit het licht, omdat haar geschriften dusdanig ontmaskeren…)
Sedert Sontag mijn onrust stookt, twijfel ik of ik echt naar ArtGent ga…
Beste Uvi, één voordeel van ouder worden is het slapeloos vertoeven, zonder schuldgevoel. Net de door ons verhalfafgode Dewulf gelezen. ‘Uiteindelijk heb ik er weinig anders op gevonden dan verstrooiing. En toewijding. Dat zijn twee grote woorden voor kleine bezigheden. En beide hebben maar één doel : verwondering.’ Ik moest even denken aan je strijd om fotobeelden te doorgronden. Misschien, nee zeker ligt hierin een onvervalsbare sleutel.
P.s. Toen ik ‘verwondering’ als enig waarachtig criterium om foto’s te bekijken poneerde in mijn masterscriptie, werd ik door een viskomgebrilde doctoranda weggelachen….Ik weet nu écht waarom.