Beste Uvi, in mijn vermijdingsdrang laat ik heel wat ontroering en blijde gevoelens vergroeien. Quasi altijd wacht ik, zelfs in mijn donkerste beelden, op menselijke aanwezigheid: een schim, een weerkaatsing, een verre beweging. Maar ik draag nu eenmaal een ontnuchtering met me mee : ik kan niet meer naar mijn ‘vakgebied’ en bij uitbreiding, naar de wereld kijken als voorheen. Het soortelijk gewicht van dit kijken overstijgt een lust, die weinig deelbaar en overigens onaantrekkelijk is. Ik schrijf morgen een tekstje.
je hebt het door : dit soort beelden past in mijn inflatoire beleving van fotografie. Ik vind ze te gladjes, te gemakkelijk om maken, te ééndimensioneel. Teveel op ‘krachtig, prachtig’ gemunt en te weinig mijn verwondering opnaaiend. Hoe werkt het : Ik zie winterlicht en een bank, ik zie een man en ik positioneer hem. Ik druk af. Altijd raak, altijd succes, altijd dé fotograaf.
Maar ik zoek liever de beelden die misschien nog niet ‘schoon’ zijn bevonden… In dit medium blijft toch weinig echt hangen.
P.s. ‘beleefd zijn’. Ik geef toe: meestal is het een nadeel in deze wereld. Vandaar dat ik af en toe zeer onbeleefde beelden maak. In weerwil van mijn katholiek collegeverleden.
Natuurlijk maakt dit beeld vele mensenkinderen gelukkig. Inclusief mezelf. Maar voor mij als fotograaf mag het iets meer zijn : een wanklank, een detail dat irriteert, iets dat verontrust, een puntig iets, iets dat non-Michiel Hendrickx is….. Een beeld dat de loutere vertelling te boven (of te onder) gaat.
Een koppige gelovige groet U.
Ik denk hierover dagelijks na, maar verval helaas in een gedachten-jojo-effect. Ik kan schrijven over pixels en beelden, maar kom wellicht niet verder dan dezelfde overtuigingen, met andere bewoordingen. Ongaarne wil ik de heren en dames van de Gewitte Raaf en hun geloofsplatformen niet imiteren. Er zijn al te veel Jan van Hoves en Konrads in dit ondermaanse. Ik blijf vooralsnog bij mijn tweede liefde: het beeld. Mijn eerste lief dient wat te wachten op nieuwe stappen die ik wellicht zal zetten op het pad der beeldtaal. Word(t) vervolgd. 🙂
beautiful play of light and shadow!
I was in a rest home for making passeport photos. When I saw the light, I dropped the assignment for a minute.
Ik weet niet waarom maar: ontroerend (émouvant). Heel mooi.
De persoonlijkheid van de man noopte mij tot het maken van dit portret. Ik kon niet anders.
[vind ik leuk]
In de winter (van je leven) nog buiten komen, zonder aangepaste vestimentaire voorschriften na te leven : mooi toch.
Like a nordic Edward Hopper…very beautiful and strong, Luc!!
Thanks. I know Hopper was a very sincere artist. I’m trying to be an honest photographer.
…I hope too… (…smiling…)
Ook Hopper sneed door mijn hoofd …
very nice one !
thanks
Wat zou het mooi zijn als je naast al dat ‘te ver-mijden’
ook eens zou schrijven met licht ‘om te ontroeren’ …
desnoods een glimwoordje…
zoals deze gevangen jaren.
Beste Uvi, in mijn vermijdingsdrang laat ik heel wat ontroering en blijde gevoelens vergroeien. Quasi altijd wacht ik, zelfs in mijn donkerste beelden, op menselijke aanwezigheid: een schim, een weerkaatsing, een verre beweging. Maar ik draag nu eenmaal een ontnuchtering met me mee : ik kan niet meer naar mijn ‘vakgebied’ en bij uitbreiding, naar de wereld kijken als voorheen. Het soortelijk gewicht van dit kijken overstijgt een lust, die weinig deelbaar en overigens onaantrekkelijk is. Ik schrijf morgen een tekstje.
Dit beeld, dit krachtig prachtig beeld …
ik ‘weet’ dat u ze zo schildert …
maar ‘ik vrees’
dat u niet wil, wenst toe te geven. Aan dit soort schoonheid.
U mag van mij zoveel ‘anders’ plaatsen als u wil.
Het is uw Blog.
Maar wat zou het heerlijk komen kijken zijn
naar zo’n stukje poëzie.
PS.
Ik word er warempel beleefd van.
Beste Uvi,
je hebt het door : dit soort beelden past in mijn inflatoire beleving van fotografie. Ik vind ze te gladjes, te gemakkelijk om maken, te ééndimensioneel. Teveel op ‘krachtig, prachtig’ gemunt en te weinig mijn verwondering opnaaiend. Hoe werkt het : Ik zie winterlicht en een bank, ik zie een man en ik positioneer hem. Ik druk af. Altijd raak, altijd succes, altijd dé fotograaf.
Maar ik zoek liever de beelden die misschien nog niet ‘schoon’ zijn bevonden… In dit medium blijft toch weinig echt hangen.
P.s. ‘beleefd zijn’. Ik geef toe: meestal is het een nadeel in deze wereld. Vandaar dat ik af en toe zeer onbeleefde beelden maak. In weerwil van mijn katholiek collegeverleden.
Mag het iets meer zijn?
Voor zover ik mij herinner is dit de foto die mij het sterkst ‘aansprak’.
Je hoeft echt niet akkoord te gaan met mij, Luc,
ik ben maar een analfabeet.
Deze foto beantwoordt, m.i., volkomen aan de boodschap
van het evangelie volgens Apostel Sontag:
• Het ultieme criterium om iets te doen is het effect op het individu:
maakt het die persoon gelukkig of ongelukkig?
Nog een mooie avond, Luc.
Mijn gelovige groeten,
Natuurlijk maakt dit beeld vele mensenkinderen gelukkig. Inclusief mezelf. Maar voor mij als fotograaf mag het iets meer zijn : een wanklank, een detail dat irriteert, iets dat verontrust, een puntig iets, iets dat non-Michiel Hendrickx is….. Een beeld dat de loutere vertelling te boven (of te onder) gaat.
Een koppige gelovige groet U.
Spijtig, een beetje geluk in deze wereld
waarin al genoeg ‘wanklanken’ zijn, was mooi meegenomen…
Gelukkig is er nog Dewulf
maar die brave man moet zich ook altijd ‘verdedigen’
voor zijn ‘klein geluk’ …
terwijl het juist veel moeilijker is
om iets klein groots te maken.
Maar niet mijn wil geschiede …
Curieus wat BD hierover zou denken. Goeienacht, en morgen gezond weer op.
zoiets? …
http://www.ntgent.be/navraag-bernard-dewulf
Dank, Uvi, ik bekijk dit.
Dank, dank …
ik blijf een hardnekkige schismatieker.
Als je nu en dan
eens in een bui van ‘mededogen’ bent…
schrijf dan eens zo’n pixel-stukje over het leven.
Het vergeten en …
de weemoed die des avonds komt.
Alleen voor pixel- analfabeten,
maar aanhangers van het kleine geluk.
Met een kleine k van Kunst.
mooi weekend!
PS.
En stuur dan een postduif …
Ik denk hierover dagelijks na, maar verval helaas in een gedachten-jojo-effect. Ik kan schrijven over pixels en beelden, maar kom wellicht niet verder dan dezelfde overtuigingen, met andere bewoordingen. Ongaarne wil ik de heren en dames van de Gewitte Raaf en hun geloofsplatformen niet imiteren. Er zijn al te veel Jan van Hoves en Konrads in dit ondermaanse. Ik blijf vooralsnog bij mijn tweede liefde: het beeld. Mijn eerste lief dient wat te wachten op nieuwe stappen die ik wellicht zal zetten op het pad der beeldtaal. Word(t) vervolgd. 🙂
schrijf dan eens zo’n pixel-stukje over het leven.
Het vergeten en …
de weemoed die des avonds komt.
ik bedoelde wel degelijk met beelden
à la Godot hierboven.
Erbarme Dich …