Blijft natuurlijk de vraag: Wat heeft iedereen hier nu van opgestoken? Vraag die onmiddellijk naar voren komt bij het bekijken van de beelden. En als het is om de Franse taal aan te leren of aan te scherpen… Doe zoals ik, slijt 2/3 van je leven met een franstalige -)))
Beste Dany, mijn beelden hebben meer beperkte houdbaarheid (één dag?). Ze zijn allerminst definitief en zeker niet representatief voor het werk van de cursisten. Ik hoop dat zij er het volgende van opgestoken hebben : een vorm van goesting om mensen met respect aan te spreken, en met een niet aflatende alertheid te fotograferen. Voorts een vorm van timing, technische zelfzekerheid, en experimenteerdrift. En een reflex van zelfbevraging : waarom fotografeer ik deze passanten? Is het een vervulling van een opdracht of een gedreven interesse voor mijn model/onderwerp? In het kunstonderwijs lopen nu al te veel figuren rond die amper hun opdracht vervullen, laat staan enige blijk van affectie hebben voor het vak/onderwerp/werk/model….Ik slijt al 2/3 van mijn leven met een beeldtalige, zijnde mezelf als beeldenmaker.
Beste Luc, je mag in onze overdadige beeldconsumptiemaatschappij al heel blij zijn als je beeld al enige vorm van houdbaarheid wordt toebedeeld, maar dat geheel terzijde. Hierover kunnen we een afzonderlijk boompje opzetten te gepaste tijde. Ik stel echter vast dat je mijn vraag niet doorziet. Spijtig. Een aantal items die je opsomt zouden inderdaad de routinereflex moeten zijn van elkeen die binnen een “kunst”academie de roeping voelt een opleiding fotografie te volgen. Wat echter als deze reflex er niet komt? Wat is er dan eerst? De kip of het ei? Ik kan uiteraard maar vaststellen binnen 1 opleidingscentrum, maar ik kijk om me heen en ik zie! Laat ik het misschien zo stellen, dat de ROI nihil is! Evoluties worden niet opgemerkt. Het gaat tot nader order nog altijd als kunst”ONDERWIJS” door het leven. Een aantal essentiële punten van het begrip “onderwijs” zouden wat mij betreft toch wel even tegen het licht mogen gehouden worden. Ja het ergert mij soms mateloos omdat iedereen recht heeft op het ontvangen van kennis en ik het vergelijk met mijn dagelijks taak binnen “the real world”. Gelukkig is er nog de fotografie en zal ik voor het voorgaande mijn slaap niet laten. Beste Luc, ik kan met veel van jouw uitspraken akkoord gaan maar met “een vorm van goesting om mensen met respect aan te spreken” kan ik helemaal niet akkoord gaan. Iedereen met respect aanspreken is een morele plicht! Zelfs in de hevigste discussies. En wat die 2/3 betreft… ze is franstalig, helemaal niet beeldtalig, maar… wegens haar voornaam is ze toch maar mooi “patrones van de fotografen”! Ik had het slechter kunnen treffen!
De academie aan slag. Richard Avedon achterna, maar nie goe naar ‘t bord gekeken tijdens de les -)))) Maar toch op zijn minst een leuke activiteit.
Een mens moet niet teveel naar het bord kijken en als fotograaf vooral buiten komen. Tenminste goed voor het aanscherpen van de Franse taal.
Blijft natuurlijk de vraag: Wat heeft iedereen hier nu van opgestoken? Vraag die onmiddellijk naar voren komt bij het bekijken van de beelden. En als het is om de Franse taal aan te leren of aan te scherpen… Doe zoals ik, slijt 2/3 van je leven met een franstalige -)))
Beste Dany, mijn beelden hebben meer beperkte houdbaarheid (één dag?). Ze zijn allerminst definitief en zeker niet representatief voor het werk van de cursisten. Ik hoop dat zij er het volgende van opgestoken hebben : een vorm van goesting om mensen met respect aan te spreken, en met een niet aflatende alertheid te fotograferen. Voorts een vorm van timing, technische zelfzekerheid, en experimenteerdrift. En een reflex van zelfbevraging : waarom fotografeer ik deze passanten? Is het een vervulling van een opdracht of een gedreven interesse voor mijn model/onderwerp? In het kunstonderwijs lopen nu al te veel figuren rond die amper hun opdracht vervullen, laat staan enige blijk van affectie hebben voor het vak/onderwerp/werk/model….Ik slijt al 2/3 van mijn leven met een beeldtalige, zijnde mezelf als beeldenmaker.
Beste Luc, je mag in onze overdadige beeldconsumptiemaatschappij al heel blij zijn als je beeld al enige vorm van houdbaarheid wordt toebedeeld, maar dat geheel terzijde. Hierover kunnen we een afzonderlijk boompje opzetten te gepaste tijde. Ik stel echter vast dat je mijn vraag niet doorziet. Spijtig. Een aantal items die je opsomt zouden inderdaad de routinereflex moeten zijn van elkeen die binnen een “kunst”academie de roeping voelt een opleiding fotografie te volgen. Wat echter als deze reflex er niet komt? Wat is er dan eerst? De kip of het ei? Ik kan uiteraard maar vaststellen binnen 1 opleidingscentrum, maar ik kijk om me heen en ik zie! Laat ik het misschien zo stellen, dat de ROI nihil is! Evoluties worden niet opgemerkt. Het gaat tot nader order nog altijd als kunst”ONDERWIJS” door het leven. Een aantal essentiële punten van het begrip “onderwijs” zouden wat mij betreft toch wel even tegen het licht mogen gehouden worden. Ja het ergert mij soms mateloos omdat iedereen recht heeft op het ontvangen van kennis en ik het vergelijk met mijn dagelijks taak binnen “the real world”. Gelukkig is er nog de fotografie en zal ik voor het voorgaande mijn slaap niet laten. Beste Luc, ik kan met veel van jouw uitspraken akkoord gaan maar met “een vorm van goesting om mensen met respect aan te spreken” kan ik helemaal niet akkoord gaan. Iedereen met respect aanspreken is een morele plicht! Zelfs in de hevigste discussies. En wat die 2/3 betreft… ze is franstalig, helemaal niet beeldtalig, maar… wegens haar voornaam is ze toch maar mooi “patrones van de fotografen”! Ik had het slechter kunnen treffen!
Véronique.
What is the job of the two little workin children in the first photo? 😉
Maybe taking care of their granny. Looks like a fulltime job… 🙂
kun je even goed hetzelfde vragen over die hond.