Real diary (1002)
by lucas dewaele
Life is simple. In and out the hospital.
-
Follow
Following
Already have a WordPress.com account? Log in now.
This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.
Lucas Dewaele, dagboek
Wat een mooie expositie. Natuurlijk alleen in het ziekenhuis te zien. Zal je net hebben! Zet me maar in een rolstoel en gaan met die banaan!
De beelden hangen wat ongelukkig, duidelijk bedoeld voor de passant en niet voor de doelgerichte bezoeker. Jammer is eveneens dat de fotograaf het nuttig achtte de beelden even door de molen van NIK of Alien Skin software te draaien. Dat effect doet wat afbreuk aan de kracht van de beelden en de verhalen. Het doet mij denken aan een lokaal persfotograaf op zoek naar erkenning als kunstenaar – ooit gezien alhier: portretjes met een fake kodachrome-randje, in een lokaal galerijtje. Kunst dus. En twee maal een verdieneffect 🙂
Ik vind ze mooi moet ik zeggen.
Het eeuwige dilemma tussen esthetiek en authenticiteit. Ook vandaag zullen wij er niet uit geraken…
Ik heb zelf niks met perfectie of kunst voor de verkoop. Geef mij emotie. Dat is wat telt.
Emotie: glad en dun ijs van één vriesochtend. Een authentieke emotie, voorbeeldig verbeeld, wie zal haar ontdekken? In het ‘kunst’wereldje draait ’emotie’ enkel om centen, in de vorm van subsidies en tonnen vol gebakken lucht. Een beetje zoals politiek dus. En voetbal. En BV’s. En ….
Ik ben niet zo cynisch ingesteld. Ik kijk wat ik zelf vind, maak en doe. De rest trekt ze eigen plan, wat kan ik er verder aan doen.
Het is niet echt een vorm van cynisme. Ik kijk naar de vruchten in de korf en ik concludeer. Zonder bitterheid, maar met een open blik.
Het leven is kort. Ik trek ook me conclusies maar ik ga verder met me eigen zooi. Anders krijg ik de neiging om in me kist te gaan liggen en daar heb ik geen trek in.