Dank. Elke dag , elke ontmoeting, elke blik op de wereld is een (fragment van) levensverhaal. Een beeld brengt het verhaal natuurlijk kernachtig en leugenachtig samen:)
Is het liegen als je de dingen laat zien zoals je ze zelf ziet, aanvoelt?… Dat er een persoonlijk kleurtje aan zit? Dat doet toch elke fotograaf die zich iet of wat respecteert, dacht ik… Het is zelfs geen bewust proces… Het is ook niet zo zeer een eigenschap van het medium maar van de persoon die aan de camera hangt – en dat lijkt me ook goed zo… 🙂
Vermoedelijk zijn er 3 voltijdse factoren in de beeldenmakerij die de leugenachtigheid (on)bewust versterken : het medium zelf (bijv. het ontkleuren en vervormen van de realiteit), de fotograaf (bijv. in zijn perspectiefkeuze of in het kiezen van het beslissend moment) en de kijker (die het beeld interpreteert in zijn eigen belevingskader). Zolang deze laatste niet kwaadwillig is of heimelijk in een bepaalde spiritueel gekleurde ideologie vastzit, is dit kenmerk (de leugen) geen probleem. Als mensen die beslissingsrecht opeisen in de selectie van beelden (bijvoorbeeld in kunstscholen) die leugenachtigheid met man en macht verbergen, heb ik wel oprispingen. (Helaas voor mij meestal).
Ja, je zit daar natuurlijk in een andere situatie omdat je zelf les geeft… En dan mag dat inderdaad zeker ter sprake komen. Daar ben ik mee akkoord… Zeker ook hoe ver je bvb mag photoshoppen, of het binnen de grenzen van doka werk moet blijven als fotograaf (ik spreek dan dus niet over de soms ongelooflijke en prachtige creaties dat sommigen ermee kunnen maken…)… het is en blijft een boeiende discussie met heel veel aspecten. Maar heel veel hangt ook af wat soort fotografie je wilt maken. Als reporter moet je zo dicht mogelijk bij de realiteit blijven – maar als je zegt ‘ik ben kunstfotograaf’ ga je dan wel een helemaal andere kant uit… Dan gaat het meer om visie, persoonlijkheid wat veel meer ruimte laat aan manipulatie… En tenzij het erom gaat om door die manipulaties de feiten te verdraaien en daarmee mensen te beinvloeden, vind ik ‘liegen’ toch iets te sterk, eerlijk gezegd… Ik vind het eerder een keuze dat je moet maken voor jezelf…
Ik heb toevallig fotografie gevolgd in de Academie in Antwerpen – nog lang voordat Photoshop bestond (avondschool) – bij een heel boeiende leraar die vooral met de toekomst bezig was 🙂 Maar er kon over alles gesproken worden. Als de les gedaan was, verkasten we gewoonlijk naar een van de kroegen in de buurt en dan kwam veel meer aan bod dan zuiver fotografie… Waarschijnlijk is mijn mening dan ook wat gekleurd door zijn open visie die alles in een bredere context kon plaatsen…
Lucas Dewaele, dagboek
Vooral de eerste foto vind ik een mooie knipoog… Het lijkt bijna een levensverhaal 😉
Dank. Elke dag , elke ontmoeting, elke blik op de wereld is een (fragment van) levensverhaal. Een beeld brengt het verhaal natuurlijk kernachtig en leugenachtig samen:)
Vandaar ‘knipoog’… 🙂
Als fotograaf zou het leuk zijn om niet te liegen. Maar helaas is het een eigenschap van het medium.
Is het liegen als je de dingen laat zien zoals je ze zelf ziet, aanvoelt?… Dat er een persoonlijk kleurtje aan zit? Dat doet toch elke fotograaf die zich iet of wat respecteert, dacht ik… Het is zelfs geen bewust proces… Het is ook niet zo zeer een eigenschap van het medium maar van de persoon die aan de camera hangt – en dat lijkt me ook goed zo… 🙂
Vermoedelijk zijn er 3 voltijdse factoren in de beeldenmakerij die de leugenachtigheid (on)bewust versterken : het medium zelf (bijv. het ontkleuren en vervormen van de realiteit), de fotograaf (bijv. in zijn perspectiefkeuze of in het kiezen van het beslissend moment) en de kijker (die het beeld interpreteert in zijn eigen belevingskader). Zolang deze laatste niet kwaadwillig is of heimelijk in een bepaalde spiritueel gekleurde ideologie vastzit, is dit kenmerk (de leugen) geen probleem. Als mensen die beslissingsrecht opeisen in de selectie van beelden (bijvoorbeeld in kunstscholen) die leugenachtigheid met man en macht verbergen, heb ik wel oprispingen. (Helaas voor mij meestal).
Ja, je zit daar natuurlijk in een andere situatie omdat je zelf les geeft… En dan mag dat inderdaad zeker ter sprake komen. Daar ben ik mee akkoord… Zeker ook hoe ver je bvb mag photoshoppen, of het binnen de grenzen van doka werk moet blijven als fotograaf (ik spreek dan dus niet over de soms ongelooflijke en prachtige creaties dat sommigen ermee kunnen maken…)… het is en blijft een boeiende discussie met heel veel aspecten. Maar heel veel hangt ook af wat soort fotografie je wilt maken. Als reporter moet je zo dicht mogelijk bij de realiteit blijven – maar als je zegt ‘ik ben kunstfotograaf’ ga je dan wel een helemaal andere kant uit… Dan gaat het meer om visie, persoonlijkheid wat veel meer ruimte laat aan manipulatie… En tenzij het erom gaat om door die manipulaties de feiten te verdraaien en daarmee mensen te beinvloeden, vind ik ‘liegen’ toch iets te sterk, eerlijk gezegd… Ik vind het eerder een keuze dat je moet maken voor jezelf…
Ik heb toevallig fotografie gevolgd in de Academie in Antwerpen – nog lang voordat Photoshop bestond (avondschool) – bij een heel boeiende leraar die vooral met de toekomst bezig was 🙂 Maar er kon over alles gesproken worden. Als de les gedaan was, verkasten we gewoonlijk naar een van de kroegen in de buurt en dan kwam veel meer aan bod dan zuiver fotografie… Waarschijnlijk is mijn mening dan ook wat gekleurd door zijn open visie die alles in een bredere context kon plaatsen…
En die leraar was…?
Hugo Roelandt (met dt – zonder s, zi hij altijd…) 🙂
Een interessant debat. Persoonlijk ken ik bijzonder weinig ‘reporters’ die dicht bij de realiteit blijven – de meesten bemeesteren de realiteit om het beeld te maken en dan weer weg te wezen. (Bijv. het samenstellen van een groepsfoto). Walker Evans bijvoorbeeld sprak van ‘enhancing reality’, terwijl wij dit nu gewoon manipulatie en censuur zouden noemen. Wat is ‘liegen’ in functie van het maken van een beeld trouwens? Ik heb ervaren dat dit ‘liegen’ feitelijk het ondergeschikt maken van het beeld is, aan bepaalde vormen van spiritualiteit. In de kunstwereld is dit regel nummer één. Als ik denk aan figuren als Tuymans en zijn mindere goden, dan vind ik helaas niets dan loutere bevestiging voor deze bevinding. Jammer.
Groepsfoto’s – eeks! 😉
Een andere manier van ‘liegen’ is ook om detail-foto’s te maken… ik vrees dat ik me daar nogal aan bezondig…Zo van die dingen waar veel mensen gewoon over zien… Ik ken ‘n paar mensen die daar heel geïrriteerd op reageren… dan willen ze persé weten waar, hoe, waarom… 🙂
Moet nu even weg… straks verder…