De vraag is: is die ‘chaotische kneuterigheid’ dan niet authentieker en (be)leefbaarder dan de strakke corset-architectuur, waarin de vormgeving primeert op de invulling van de functies. En waarbij functies en gedragingen moeten veranderd worden omdat de vorm niet mee wil? Uit het nawoordje van mijn zevende buurtmagazine:
‘Tussentijds besluitend.
Nummer 7 is een gedrukt feit, zwart op kleur op wit. De cirkel kan rond zijn, de beelden kunnen verontrustend lijken, de dijk kan afgesloten worden, de natuur kan vanaf nu zijn (ver)vorm(ing)en gestalte geven. ‘Kunnen’ in alle laagjes van het werkwoord en diens vervoeging. En in weerwil van alle plannen en concepten die de toets van de alledaagsheid uitdagen, vanop een propere tekentafel. Beeldvorming, wiens bedenkers alweer gebogen en gebukt zijn boven en onder andere autocadspinsels. Klaar en knarsetandend van goesting, voor de clash tussen ‘esthetiek’ en ‘functionaliteit’.
Iemand moet durven stellen dat de vorm de functie moet volgen; het tegendeel is een nieuwe Polder-Louvain-la-Neuve.
De kogel is door het park. Nu nog een kerk bouwen.
Wil niet pedant zijn maar bij het ‘ form follows function’-principe vloeit de vorm voort uit de functie. De vormgeving primeert niet op de invulling van de functies, zoals gesuggereerd wordt. Waarmee ik dan toch weer belerend word. Hoe zou dat komen?
Te lang weg uit de klas? Te weinig tegensprekers? Post-corona moet je het Suikerpark even grondig onderzoeken. Net wat ik zei: de vorm moet de functie volgen (liefst organisch) en dat is wat ik niet zie gebeuren in onze woonplek: anonieme ontwerpers geven een strikte vorm en daaraan moeten dan maar functies gekoppeld worden. Bijvoorbeeld: een garage met een boom pal voor de poort – product van 2 niet-communicerende bedenkers. Daarentegen: in de tuintjes van de werkmanshuisjes, die palen aan het project, zie je dan wel dat de functie bepalend is voor de vorm – hoe chaotisch die ook lijkt. Dus: idealiter volgt de vorm de functie, maar in de praktijk werpt de vorm zich dominant op en worden de initiële functies dan maar ‘gedownsized’ in ‘functie’ van het gebrekkige inzicht van de ontwerper van dienst. Het is een boeiend bestaan, als bewoner van het Suikerpark.
Grappige boutade op Louis Sullivan. Hij keert zich wel in zijn graf bij het zien van de chaotische kneuterigheid in Vlaanderen.
De vraag is: is die ‘chaotische kneuterigheid’ dan niet authentieker en (be)leefbaarder dan de strakke corset-architectuur, waarin de vormgeving primeert op de invulling van de functies. En waarbij functies en gedragingen moeten veranderd worden omdat de vorm niet mee wil? Uit het nawoordje van mijn zevende buurtmagazine:
‘Tussentijds besluitend.
Nummer 7 is een gedrukt feit, zwart op kleur op wit. De cirkel kan rond zijn, de beelden kunnen verontrustend lijken, de dijk kan afgesloten worden, de natuur kan vanaf nu zijn (ver)vorm(ing)en gestalte geven. ‘Kunnen’ in alle laagjes van het werkwoord en diens vervoeging. En in weerwil van alle plannen en concepten die de toets van de alledaagsheid uitdagen, vanop een propere tekentafel. Beeldvorming, wiens bedenkers alweer gebogen en gebukt zijn boven en onder andere autocadspinsels. Klaar en knarsetandend van goesting, voor de clash tussen ‘esthetiek’ en ‘functionaliteit’.
Iemand moet durven stellen dat de vorm de functie moet volgen; het tegendeel is een nieuwe Polder-Louvain-la-Neuve.
De kogel is door het park. Nu nog een kerk bouwen.
Lucas Dewaele, 29 februari 2021’
Wil niet pedant zijn maar bij het ‘ form follows function’-principe vloeit de vorm voort uit de functie. De vormgeving primeert niet op de invulling van de functies, zoals gesuggereerd wordt. Waarmee ik dan toch weer belerend word. Hoe zou dat komen?
Te lang weg uit de klas? Te weinig tegensprekers? Post-corona moet je het Suikerpark even grondig onderzoeken. Net wat ik zei: de vorm moet de functie volgen (liefst organisch) en dat is wat ik niet zie gebeuren in onze woonplek: anonieme ontwerpers geven een strikte vorm en daaraan moeten dan maar functies gekoppeld worden. Bijvoorbeeld: een garage met een boom pal voor de poort – product van 2 niet-communicerende bedenkers. Daarentegen: in de tuintjes van de werkmanshuisjes, die palen aan het project, zie je dan wel dat de functie bepalend is voor de vorm – hoe chaotisch die ook lijkt. Dus: idealiter volgt de vorm de functie, maar in de praktijk werpt de vorm zich dominant op en worden de initiële functies dan maar ‘gedownsized’ in ‘functie’ van het gebrekkige inzicht van de ontwerper van dienst. Het is een boeiend bestaan, als bewoner van het Suikerpark.