Ik vraag mij af : ‘wat is ‘droge’ fotografie?’
Is het een irritant beeld dat onze echte maar ontkende leefwereld schetst?
(en dat stadsarchitecten – wezenloze ambtenaren – tot het schrijven van kryptische boodschappen verleidt?)
Is het een blijk van fotografisch niet-geïnspireerd zijn? (De fotograaf die er op los fotografeert…?)
Is het een bewijs dat onze beleving niet zonder wauw-effect kan?
Ik kan mij inleven in veel interpretaties.
En ik blijf mezelf verwonderen dat ik mijn verwondering niet eerder richtte op deze onderwerpen.
Mijn beelden teren op controverse. (Vandaar dat ik mijn professioneel archief en wat boeken onlangs liet verpersen en verbranden…)
Fotografie blijft een bizar medium : gemakkelijk om maken, ongemakkelijk om ermee om te gaan. Wellicht zijn er teveel herkenbare kantjes aan. Ik blijf zoekend. En ontmaskerend: teveel nutsloze figuren blijven kruispunten bezetten. Maar dat is het verhaal van kunsthistorici en andere experten.
Het creatief-logische gevolg van ontmoetingen met Belgische kunstfotografie-docenten zoals Konrad, Humblet, Van Volsem en geestesverwanten. Al je adjectieven zijn inderdaad van toepassing in mijn beleving. Al blijft ‘humor’ ver uit het sterkste tweesnijdend aardappelmesje : potentieel gevaarlijk, maar bovenal functioneel.
Wat je van kunstfotografie-docenten niet éénledig kan zeggen. Meestal beperken deze stijlfiguren zich tot pure zelfbevlekking, enkel verdedigd door het systeem en sponsoring. Niet door het gezond verstand. Of door teveel ongezond discreet verstand: niet het medium ‘fotografie’ is belangrijk (natuurlijk niet) maar het postje, het machtsplekje en bovenal de pensioengerechtigde toekomst maken bepaalde kunstambtenaren tot ontdane karikaturen.
Hoofdprijs Droge Fotografie van mij!
Ik vraag mij af : ‘wat is ‘droge’ fotografie?’
Is het een irritant beeld dat onze echte maar ontkende leefwereld schetst?
(en dat stadsarchitecten – wezenloze ambtenaren – tot het schrijven van kryptische boodschappen verleidt?)
Is het een blijk van fotografisch niet-geïnspireerd zijn? (De fotograaf die er op los fotografeert…?)
Is het een bewijs dat onze beleving niet zonder wauw-effect kan?
Ik kan mij inleven in veel interpretaties.
En ik blijf mezelf verwonderen dat ik mijn verwondering niet eerder richtte op deze onderwerpen.
Mijn beelden teren op controverse. (Vandaar dat ik mijn professioneel archief en wat boeken onlangs liet verpersen en verbranden…)
Fotografie blijft een bizar medium : gemakkelijk om maken, ongemakkelijk om ermee om te gaan. Wellicht zijn er teveel herkenbare kantjes aan. Ik blijf zoekend. En ontmaskerend: teveel nutsloze figuren blijven kruispunten bezetten. Maar dat is het verhaal van kunsthistorici en andere experten.
Droog, kaal, rauw, ontkledend, ironisch, confronterend, irriterend ook wel soms ja, maar meestal toch wel humorvol.
Droog, rauw, kaal, onkledend, ironisch confronterend, irriterend soms wel ja, maar vooral toch humorvol.
Het creatief-logische gevolg van ontmoetingen met Belgische kunstfotografie-docenten zoals Konrad, Humblet, Van Volsem en geestesverwanten. Al je adjectieven zijn inderdaad van toepassing in mijn beleving. Al blijft ‘humor’ ver uit het sterkste tweesnijdend aardappelmesje : potentieel gevaarlijk, maar bovenal functioneel.
Wat je van kunstfotografie-docenten niet éénledig kan zeggen. Meestal beperken deze stijlfiguren zich tot pure zelfbevlekking, enkel verdedigd door het systeem en sponsoring. Niet door het gezond verstand. Of door teveel ongezond discreet verstand: niet het medium ‘fotografie’ is belangrijk (natuurlijk niet) maar het postje, het machtsplekje en bovenal de pensioengerechtigde toekomst maken bepaalde kunstambtenaren tot ontdane karikaturen.