Dank, Uvi. Ik diende mijzelf door wat tijd te nemen om na te denken. Jij worstelt met ‘beeldtaal’, net als ik. Jij als kijker, ik als maker, beiden als belanghebbenden in een eerlijk en zinnelijk verlangen.
Het verwoorden van ‘beeldtaal’ voelt aan als jagen op een uitgevlogen koekoeksjong ; je treft meestal alleen een verlaten nest aan. Met sporen van verwondingen aan de rand.
Het ultieme ‘criterium ‘verwondering’ geldt misschien alleen voor wie echt beelden maakt, niet voor wie enkel zijn ogen de kost geeft. Die moet het misschien enkel doen met wat de beelden oproepen: een herinnering, een pijn, iets dat blijvend doodgezwegen werd in woorden. ‘Verwondering’ werkt overigens uiterst bedreigend voor experten/docenten, wiens kennis net hierdoor argeloos bevraagd wordt. Ontmaskerd, verklaard, geridiculiseerd. Hun beeldanalyse strandt veelal op wat academisch gezwatel, ten dienste van een tijdelijke fanclub die er eurobelangen bij heeft. (Ik ben geneigd namen te noemen, maar ik twijfel op evangelische basis.)
‘Een herinnering of een beeld bewaard in de liefde’ : het is de grootste kracht én zwakte van het fotografische beeld dat deze op zichzelf niets verklaart, maar enkel oproept, speculeert, fantaseert. Woorden uit het evangelie van Sontag. Door angstige kunstdoctorandi als ‘oubollig’ geduid. (Net als mijn persoon overigens…).
In de kunstkringen wordt nogal wat geschreven vanuit een ‘machteloze onbekwaamheid’. Alleen wordt het als het tegendeel ervan gepresenteerd. €’s en pensioenrechten-opbouw. Voor wie oprecht gelooft in de werkzaamheid van kunst is dit een ontnuchtering. Jammer. Gelukkig is er de banale realiteit, zijn er banale ontmoetingen, in er banaal zonlicht om mijn verwondering op peil te houden. Banaal maar o zo oprecht.
mooie reeks Luc,
Dank, Er lopen nogal wat markante figuren rond (al dan niet in opleiding) aan de Academie.
.
Hoe ik mij blind staar
op de beeldtaal,
doofstom het alphabet
omdraai
en beken
ik ben een pixel-barbaar
die niet verder geraakt
dan een herinnering
bewaard in de liefde
van een herinnering
Ik wou dat ik elk gevangen licht
kon bevrijden
enkel door er naar te kijken.
PS.
Beste Luc, neem mij deze lamentatio niet kwalijk.
Geschreven vanuit machteloze onbekwaamheid.
en dan begin ik nog te stotteren ook, merk ik…
laat ons die eerste herinnering maar vervangen door … beeld …
Dank, Uvi. Ik diende mijzelf door wat tijd te nemen om na te denken. Jij worstelt met ‘beeldtaal’, net als ik. Jij als kijker, ik als maker, beiden als belanghebbenden in een eerlijk en zinnelijk verlangen.
Het verwoorden van ‘beeldtaal’ voelt aan als jagen op een uitgevlogen koekoeksjong ; je treft meestal alleen een verlaten nest aan. Met sporen van verwondingen aan de rand.
Het ultieme ‘criterium ‘verwondering’ geldt misschien alleen voor wie echt beelden maakt, niet voor wie enkel zijn ogen de kost geeft. Die moet het misschien enkel doen met wat de beelden oproepen: een herinnering, een pijn, iets dat blijvend doodgezwegen werd in woorden. ‘Verwondering’ werkt overigens uiterst bedreigend voor experten/docenten, wiens kennis net hierdoor argeloos bevraagd wordt. Ontmaskerd, verklaard, geridiculiseerd. Hun beeldanalyse strandt veelal op wat academisch gezwatel, ten dienste van een tijdelijke fanclub die er eurobelangen bij heeft. (Ik ben geneigd namen te noemen, maar ik twijfel op evangelische basis.)
‘Een herinnering of een beeld bewaard in de liefde’ : het is de grootste kracht én zwakte van het fotografische beeld dat deze op zichzelf niets verklaart, maar enkel oproept, speculeert, fantaseert. Woorden uit het evangelie van Sontag. Door angstige kunstdoctorandi als ‘oubollig’ geduid. (Net als mijn persoon overigens…).
In de kunstkringen wordt nogal wat geschreven vanuit een ‘machteloze onbekwaamheid’. Alleen wordt het als het tegendeel ervan gepresenteerd. €’s en pensioenrechten-opbouw. Voor wie oprecht gelooft in de werkzaamheid van kunst is dit een ontnuchtering. Jammer. Gelukkig is er de banale realiteit, zijn er banale ontmoetingen, in er banaal zonlicht om mijn verwondering op peil te houden. Banaal maar o zo oprecht.
Dank Luc,
en toch… en toch.
Ook al schrijf je bij een herinnering een veranderend verhaal,
het hoeft niet banaal te zijn.
Sepia kan kunstzinnig zijn.
Maar wat ik weet, Luc,
is dat ik je graag lees.
Tot en met je komma’s. En ook je punten.
Dank. Van harte.