gave weergaves Luc, maar ik ben geen portretman, vraag me niet waarom, ze doen me niet veel, terwijl er toch zoveel leven op zo een plaat is vastgelegd…
Het ‘portret’ is in veel gevallen een aanleiding om een vorm van fotografische en persoonsgebonden nieuwsgierigheid in te vullen. Het vakeigen voyeurisme, weet je wel. Dankzij het ‘portret’ word ik deelgenoot aan vele biografieën….
Ik voel altijd iets ‘defensiefs’ bij jou, ik weet niet goed waarom: ik zie jouw ogen niet maar er is wel een overgevoeligheid in je reageren en ondanks dat het maar letters zijn die ik hoor, kijk ik naar je foto’s…
(Als dit te persoonlijk is, verwijder gerust.)
…en die de kijker zou kunnen invullen zonder precies te hoeven weten. Dat is ook niet nodig. Ze raken me, de ogen, de diepere onderste blik, bedoelde ik en sommige nog iets meer en dat is niet omdat je ze hebt geportretteerd zonder een lach en met de lading van zwart-wit.
Beste Soli, het ‘defensieve’ zal wel iets karakterieels of beroepsmatig zijn, of misschien wel van één of ander trauma getuigen. Ik maak er me geen zorgen over; elke vorm van zelfaanvaarding is een manier om nederig te worden en te leren. Het ‘defensieve’ is wat mijzelf betreft ook wel een stukje ontmaskering van mijn omgeving, van mijn netwerk, van mijn beleving. Een stuk demystifiëring van wat en van wie ik blindelings geloofde. Ik weet dat een dergelijke houding nogal wat ongemakkelijke reacties kan teweeg brengen. Vooral bij hen wiens verhalen liever bedekt blijven. Ik denk losjesweg maar aan de lokale kunstwereld hier te lande.
Het ‘niet-lachen’ en zwartwit. Misschien verklaren die regie-instructies en de ontkleuring meer essentieels omtrent de afgebeelde persoon. Ik zoek nog…
P.s. ik weet niet of je woord ‘defensief’ wel raak gekozen is. Ik zoek ook op dit gebied nog verder. Ik voel mij niet in een verdediging gedwongen; ik kijk en luister gewoon (zo) onbevangen (mogelijk).
gave weergaves Luc, maar ik ben geen portretman, vraag me niet waarom, ze doen me niet veel, terwijl er toch zoveel leven op zo een plaat is vastgelegd…
Het ‘portret’ is in veel gevallen een aanleiding om een vorm van fotografische en persoonsgebonden nieuwsgierigheid in te vullen. Het vakeigen voyeurisme, weet je wel. Dankzij het ‘portret’ word ik deelgenoot aan vele biografieën….
Mooi! Achter de blik…
…schuilen de verhalen, die alleen de fotograaf te horen krijgt.
Ik voel altijd iets ‘defensiefs’ bij jou, ik weet niet goed waarom: ik zie jouw ogen niet maar er is wel een overgevoeligheid in je reageren en ondanks dat het maar letters zijn die ik hoor, kijk ik naar je foto’s…
(Als dit te persoonlijk is, verwijder gerust.)
…en die de kijker zou kunnen invullen zonder precies te hoeven weten. Dat is ook niet nodig. Ze raken me, de ogen, de diepere onderste blik, bedoelde ik en sommige nog iets meer en dat is niet omdat je ze hebt geportretteerd zonder een lach en met de lading van zwart-wit.
Beste Soli, het ‘defensieve’ zal wel iets karakterieels of beroepsmatig zijn, of misschien wel van één of ander trauma getuigen. Ik maak er me geen zorgen over; elke vorm van zelfaanvaarding is een manier om nederig te worden en te leren. Het ‘defensieve’ is wat mijzelf betreft ook wel een stukje ontmaskering van mijn omgeving, van mijn netwerk, van mijn beleving. Een stuk demystifiëring van wat en van wie ik blindelings geloofde. Ik weet dat een dergelijke houding nogal wat ongemakkelijke reacties kan teweeg brengen. Vooral bij hen wiens verhalen liever bedekt blijven. Ik denk losjesweg maar aan de lokale kunstwereld hier te lande.
Het ‘niet-lachen’ en zwartwit. Misschien verklaren die regie-instructies en de ontkleuring meer essentieels omtrent de afgebeelde persoon. Ik zoek nog…
P.s. ik weet niet of je woord ‘defensief’ wel raak gekozen is. Ik zoek ook op dit gebied nog verder. Ik voel mij niet in een verdediging gedwongen; ik kijk en luister gewoon (zo) onbevangen (mogelijk).
Dank je. Misschien voel ik me ook wel in een verdediging ‘gedwongen’ naar aanleiding van jouw reacties. Ik heb iets om over na te denken…
Beautiful environmental portraits!
I teach that context is as important as the subject in focus.
That’s a great lesson.